The Noble Qur'an Encyclopedia

ឱអ្នកដណ្ដប់ភួយ(មូហាំម៉ាត់).

ចូរអ្នកក្រោកឡើង ហើយចូរអ្នកដាស់តឿនព្រមាន(មនុស្ស លោកអំពីទារុណកម្មរបស់អល់ឡោះ)។

ហើយចូរអ្នកលើកតម្កើងម្ចាស់របស់អ្នកចុះ។

ហើយចូរអ្នកសំអាតសំលៀកបំពាក់របស់អ្នក។

ហើយចូរអ្នកចៀសឱ្យឆ្ងាយពីអំពើស្ហ៊ីរិក។

ហើយចូរអ្នកកុំឱ្យអ្វីដល់គេ ដោយអ្នកចង់បានការតបស្នង ច្រើនមកវិញឱ្យសោះ។

ហើយដើម្បីបំពេញបទបញ្ជានៃម្ចាស់របស់អ្នកចូរអ្នក អត់ធ្មត់។

ព្រោះនៅពេលដែលគេផ្លុំត្រែ។

គឺថ្ងៃនោះហើយ ជាថ្ងៃដែលលំបាកបំផុត។

ចំពោះពួកប្រឆាំង គឺគ្មានការងាយស្រួលឡើយ។

ចូរអ្នក(មូហាំម៉ាត់)ទុកឱ្យយើងជាមួយនឹងអ្នកដែលយើង បានបង្កើតគេតែម្នាក់ឯងចុះ។

ហើយយើងបានធ្វើឱ្យគេមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនស្ដុកស្ដម្ភ។

និងមានកូនចៅដែលនៅជាមួយគេ។

ហើយយើងបានធ្វើឱ្យគេរស់នៅយ៉ាងសុខស្រួល។

បន្ទាប់មក គេមានភាពលោភលន់ចង់ឱ្យយើងបន្ថែមឱ្យ គេទៀត។

មិនដូច្នោះទេ. ពិតប្រាកដណាស់ គេគឺជាអ្នកដែលប្រឆាំង រឹងរូសចំពោះអាយ៉ាត់របស់យើង។

យើងនឹងធ្វើឱ្យគេមានទុក្ខលំបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។

ព្រោះពិតប្រាកដណាស់ គេបានសញ្ចឹងគិត(ចំពោះពាក្យ សំដីរបស់មូហាំម៉ាត់) និងបានរៀបគំរោងធ្វើអាក្រក់។

ដូចេ្នះ គេត្រូវបានដាក់បណ្ដាសា។ តើគេរៀបគំរោងធ្វើ អាក្រក់បានយ៉ាងដូចមេ្ដច?

បន្ទាប់មក គេត្រូវបានដាក់បណ្ដាសា។ តើគេរៀបគំរោង ធ្វើអាក្រក់បានយ៉ាងដូចមេ្ដច?

បន្ទាប់មក គេបានពិចារណា។

បន្ទាប់មកទៀត គេបានធ្វើមុខក្រញូវ និងខឹងមួម៉ៅ។

ក្រោយមក គេបានបែរចេញ(ពីការពិត)និងបានក្រអឺត ក្រទមថែមទៀត។

រួចគេក៏បាននិយាយថាៈ នេះគ្មានអ្វីក្រៅពីមន្ដអាគមដែល គេទទួលបានពីអ្នកជំនាន់មុននោះឡើយ។

នេះគ្មានអ្វីក្រៅពីពាក្យសំដីរបស់មនុស្សលោកឡើយ។

ហើយយើងនឹងបញ្ចូលគេទៅក្នុងនរកសាក័រ។

តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នកដឹងថា នរកសាក័រជាអ្វីនោះ?

វាមិនបន្សល់ទុកសាច់ឡើយ ហើយក៏មិនចោលឆ្អឹងដែរ។

(នរកសាក័រនោះ)វាដុតស្បែកមនុស្សលោក។

នៅក្នុងនរកសាក័រនោះ មានម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដប់ប្រាំបួនរូប (ចាំធ្វើទារុណកម្ម)។

ហើយយើងមិនបានបង្កើតអ្នកការពារនរកក្រៅពីម៉ាឡា-អ៊ីកាត់ឡើយ។ ហើយយើងមិនបានបង្កើតចំនួនរបស់ពួកគេឡើយ លើកលែងតែជាការសាកល្បងចំពោះពួកដែលគ្មានជំនឿប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឱ្យបណ្ដាអ្នកដែលបានទទួលគម្ពីរ(ពួកយ៉ាហ៊ូទី និងណាសរ៉នី) ជឿជាក់យ៉ាងច្បាស់ និងដើម្បីឱ្យបណ្ដាអ្នកដែលមានជំនឿមានការ ជឿជាក់ថែមទៀត និងដើម្បីកុំឱ្យអ្នកដែលបានទទួលគម្ពីរ និង បណ្ដាអ្នកដែលមានជំនឿមានការសង្ស័យ។ និងដើម្បីឱ្យបណ្ដាអ្នក ដែលមានជំងឺនៅក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេ និងពួកដែលប្រឆាំងនិយាយ ថាៈ តើអល់ឡោះមានបំណងអ្វីចំពោះឧទាហរណ៍ទាំងនេះ។ ដូចេ្នះ ដែរ អល់ឡោះធ្វើឱ្យវងេ្វងចំពោះអ្នកណាដែលទ្រង់មានចេតនា ហើយក៏ចង្អុលបង្ហាញចំពោះអ្នកណាដែលទ្រង់មានចេតនាដែរ។ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីចំនួនកងទ័ពនៃម្ចាស់របស់អ្នកក្រៅពី ទ្រង់ឡើយ ហើយវា(នរកសាក័រ)ក៏គ្មានអ្វីក្រៅពីជាការរំលឹកដល់ មនុស្សលោកដែរ។

មិនដូច្នោះទេ. អល់ឡោះស្បថនឹងព្រះច័ន្ទ។

និងពេលយប់នៅពេលវាបានកន្លងផុតទៅ។

និងពេលព្រឹកនៅពេលដែលវាបពោ្ចញពន្លឺ។

ពិតប្រាកដណាស់វា(នរកសាក័រ)ជាប្រការមួយ ដ៏ធំធេង។

ដើម្បីជាការព្រមានដល់មនុស្សលោក។

សម្រាប់អ្នកណាដែលចង់ជ្រើសរើសមាគ៌ាឆ្ពោះទៅមុខ (ដោយដើរតាមមាគ៌ាត្រឹមត្រូវ) ឬស្ថិតនៅខាងក្រោយ(ដោយ ប្រព្រឹត្ដបាបកម្ម)។

បុគ្គលគ្រប់រូបគឺត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលខ្លួនបាន ប្រព្រឹត្ដកន្លងមក។

លើកលែងតែបណ្ដាអ្នកដែលទទួលសៀវភៅខាងដៃស្ដាំ ប៉ុណ្ណោះ។

ពួកគេសួរគ្នានៅក្នុងឋានសួគ៌

អំពីពួកប្រព្រឹត្ដបាបកម្មថាៈ

ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បញ្ចូលពួកអ្នកទៅក្នុងនរកសាក័រ ?

ពួកគេបានឆ្លើយថាៈ ពួកយើងកាលពីមុនមិនបានស្ថិតក្នុង ចំណោមអ្នកដែលប្រតិបត្ដិសឡាតឡើយ។

ហើយយើងមិនធ្លាប់បានផ្ដល់ចំណីអាហារដល់អ្នកក្រីក្រ ឡើយ។

ហើយពួកយើងធ្លាប់បាននិយាយភូតកុហកជាមួយនឹងពួក ដែលនិយាយកុហក។

ហើយពួកយើងក៏ធ្លាប់បានបដិសេធនឹងថ្ងៃបរលោក

រហូតទាល់តែសេចក្ដីស្លាប់បានមកដល់ពួកយើង។

ហើយការធ្វើអន្ដរាគមន៍របស់បណ្ដាអ្នកអន្ដរាគមន៍គឺគ្មាន ផលប្រយោជន៍អ្វីដល់ពួកគេឡើយ។

ដូចេ្នះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេងាកចេញពីការរំលឹក(គម្ពីរ គួរអាន)ទៅវិញ?

ពួកទាំងនោះប្រៀបដូចជាសត្វលាដែលផ្អើល

ដែលវារត់គេចពីសត្វតោ។

ផ្ទុយទៅវិញ បុគ្គលគ្រប់រូបមានបំណងចង់ឱ្យគេផ្ដល់គម្ពីរ ដែលរីកសុសសាយ(ដូចគម្ពីរគួរអាន)ដែរ។

មិនដូច្នោះទេ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេមិនខ្លាចថ្ងៃបរលោក ឡើយ។

ទេ. ពិតប្រាកដណាស់ គម្ពីរគួរអានគឺជាការរំលឹក។

ដូចេ្នះ អ្នកណាហើយមានបំណង គេពិតជានឹងយកវាធ្វើ ជាមេរៀន។

ហើយពួកគេមិនទទួលវាយកជាមេរៀនឡើយ លើកលែង តែអល់ឡោះមានចេតនាប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់គឺជាម្ចាស់ដែលត្រូវគេ កោតខ្លាច និងជាម្ចាស់ដែលអភ័យទោស។