The Noble Qur'an Encyclopedia

حم [حا. میم].

و سوگند به کتاب روشنگر.

[که] ما قرآن را در شب مبارک [و فرخندۀ قدر] نازل کردیم [زیرا] که ما [همواره] هشداردهنده بوده‌ایم.

در آن [شب،] هر امر مهمى فیصله مى‌یابد [و تدبیر می‌شود].

[این‌] كارى است [كه‌] از جانب ما [صورت مى‌گیرد] بى‌گمان، ما فرستنده[ی پیامبران] بوده‌ایم.

به عنوان رحمتى از پروردگارت. بی‌تردید، او شنوای داناست.

پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آنهاست. اگر [به این حقیقت] یقین دارید [به الله و پیامبرش ایمان بیاورید].

هیچ معبودی [به‌حق] جز او نیست؛ زندگی می‌بخشد و می‌میراند؛ پروردگار شما و نیاکان شماست؛

ولى مشرکان تردید دارند و سرگرم [لذت‌های دنیا] و بازى هستند.

پس [ای پیامبر] منتظر روزی باش که آسمان، دودی آشکار [پدید] آورد.

که [تمام] مردم را فرامی‌گیرد. این عذابی دردناک است.

[آنگاه کافران می‌گویند:] «پروردگارا، [این] عذاب را از ما برطرف کن که ایمان آورده‌ایم».

چگونه [و از کجا] پند می‌پذیرند در حالی که [پیشتر،] پیامبر روشنگر به سویشان آمده بود؟

اما از او روی گرداندند و گفتند: «[او] آموزش‌یافته‌ای دیوانه است».

[براى آزمایش شما] زمانى ‌اندک عذاب را برمى‌داریم؛ و[لى] شما [به کفرِ خویش] بازمى‌گردید.

روزی که سخت بر آنان می‌تازیم. [آری،] ما [از کافران به خاطر کفر و تکذیبشان،] انتقام‌ می‌گیریم.

پیش از آنان نیز قوم فرعون را آزمودیم و پیامبری بزرگوار به سویشان آمد

[که به آنان گفت:] «بندگان الله [= بنی‌اسرائیل‌] را به من بسپارید که من پیامبری امین برایتان هستم.

و [نیز] بر الله برتری مجویید که من دلیل روشنی برایتان آورده‌ام؛

و از اینکه سنگسارم کنید به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می‌برم.

اگر به من ایمان نمی‌آورید، از من کناره بگیرید [و رهایم کنید]».

آنگاه به درگاه پروردگارش دعا کرد که: «[بار الها،] اینان گروهی تبهکارند».

[به موسی وحی کردیم که:] «بندگانم را شبانه [از مصر] بیرون ببر؛ زیرا [سپاه فرعون] شما را تعقیب خواهند کرد؛

و دریا را آرام پشت سر بگذار كه آنان سپاهى هستند كه غرق خواهند شد.

چه بسیار باغ‌ها و چشمه‌سارها كه رها كردند [و رفتند]،

و کشتزارها و قصر‌های نیکو [و زیبا]،

و نعمتی که در آن شادمان [و بهر‌ه‌مند] بودند.

[سرنوشتشان] این گونه [بود] و [تمامى] آن نعمت‌ها را به گروهى دیگر واگذاشتیم.

آسمان و زمین قطرۀ اشکی بر [نابودى] آنان نریخت و مهلتى [برای توبه] نیز نیافتند.

بی‌تردید، بنی‌اسرائیل را از عذاب خفت‌بار نجات دادیم؛

از فرعون که [رهبر] سرکشی در زمرۀ اسرافکاران بود.

ما با دانشِ خود بنی‌اسرائیل را بر مردم زمانه برترى دادیم،

و نشانه‌هایى [از قدرت خویش] در اختیارشان گذاشتیم كه آزمایشى روشن در آن بود.

این [کافران] مى‌گویند:

«جز مرگِ نخستینِ ما، هیچ [زندگیِ دیگری] نیست و هرگز برانگیخته نخواهیم شد؛

و اگر راست می‌گویید، نیاکانمان را [زنده کنید و] بیاورید».

آیا اینان بهترند یا قوم [نیرومندِ] «تُبَّع» و پیشینیان آنها كه چون بزهكار بودند آنان را نابود كردیم؟

ما آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آنهاست به بازی نیافریده‌ایم؛

آنها را به‌حق [و با هدف] آفریده‌ایم؛ ولى بیشتر آنان نمى‌دانند.

بی‌تردید، روزِ داوری [= قیامت] وعده‌گاه همۀ آنان است.

روزى كه هیچ دوستى براى دوست خود سودمند نیست و [از هیچ سو] یارى نمی‌شوند؛

مگر كسى كه الله [بر او] رحم كند كه او تعالی شکست‌ناپذیرِ مهربان است.

بی‌گمان، درخت زَقّوم،

غذای گناهکاران است.

[میوه‌اش، به سبب گرمای زیاد،] همچون مسِ گداخته در شکم‌ها می‌جوشد؛

مانند جوششِ آب داغ.

[خطاب مى‌رسد:] «آن [ستمکار] را بگیرید و به میان دوزخ درافكنید؛

آنگاه از عذاب آب داغ بر سرش فروریزید».

[در آن حال، به او گفته می‌شود:] «بچش که تو [در میان قوم خود] عزتمند و بزرگواری.

این همان [سرنوشت دردناکی] است که در موردش تردید داشتید».

یقیناً پرهیزگاران در جایگاه امنی هستند؛

در [میان] باغ‌ها و [کنار] چشمه‌سار‌های بهشت.

لباس‌هایی از دیبای نازک و دیبای ضخیم می‌پوشند، در حالى كه رویاروى یكدیگر [به صحبت] نشسته‌اند.

چنین است [وضع آنان]؛ و [نیز] حور العین را به همسری آنان درمی‌آوریم.

در آنجا هر میوه‌اى كه اراده کنند، بى دغدغه در اختیارشان است.

در بهشت طعم مرگ را نخواهند چشید؛ جز همان مرگ نخستین [در دنیا]؛ و [پروردگار مهربان] آنان را از مجازات دوزخ محفوظ می‌دارد.

[این] بخششی است از [جانب] پروردگارت؛ و این همان کامیابی بزرگ است.

[ای پیامبر،] ما قرآن را به زبان تو روان [و آسان] ساختیم؛ باشد که [مشرکان] پند گیرند.

پس در انتظار [وعده‌های الهی] باش که بی‌گمان، آنان [نیز] منتظر [شکست و مرگ تو] هستند.