The Noble Qur'an Encyclopedia

[پیامبر] چهره در هم کشید و روی برگردانْد

از اینکه آن نابینا [= عبدالله بن اُمّ مَکتوم] نزدش آمد.

و [ای پیامبر،] تو چه می‌دانی؟ چه بسا او [از گناهانش] پاک ‌شود،

یا پند گیرد و این پند به سودش باشد.

اما آن کس که [از ایمان] بی‌نیازی می‌ورزد

تو به او روی می‌آوری؛

در حالی که اگر او خود را [از کفر] پاک نسازد، ایرادی بر تو نیست؛

اما کسی که شتابان به سراغ تو می‌آید

و [از الله] می‌ترسد،

تو از او غافل می‌شوی [و به دیگران می‌پردازی].

هرگز چنین نیست؛ بی‌گمان، این [آیات برای] تذکر و یادآوری است.

پس هر کس که بخواهد، [می‌تواند] از آن پند گیرد.

در صحیفه‌های ارجمندی [ثبت] است.

[در جایگاهی] بلندپایه و پاکیزه [از پلیدی]

در دست سفیران [وحی] است

[که] بزرگوار و نیکوکارند.

مرگ بر انسان [کافر، که] چقدر ناسپاس است!

[الله] او را از چه چیز آفریده است؟

او را از نطفۀ [ناچیزی] آفرید، سپس او را موزون ساخت.

سپس راه را برایش آسان نمود.

آنگاه [پس از پایان عمر،] او را میرانْد و در قبر [پنهان] نمود.

سپس هر گاه بخواهد، او را [زنده می‌کند و] برمی‌انگیزد.

هرگز چنین نیست [که او می‌پندارد]. او هنوز آنچه را که [الله] فرمان داده به جای نیاورده است.

انسان باید به غذای خویش [و آفرینشِ آن] بنگرد:

ما آب فراوان [از آسمان] فروریختیم،

سپس زمین را از هم شکافتیم،

آنگاه دانه‌[های فراون] در آن رویاندیم،

و انگور و سبزی [خوراکی بسیار]،

و زیتون و نخل،

و باغ‌هایی [انبوه و] پردرخت،

و [انواع] میوه و علوفه [پدید آوردیم].

[همۀ اینها] برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان است.

هنگامی ‌که [آن] صدای مهیب [قیامت] فرارسد،

روزی ‌که انسان از برادرش می‌گریزد

و از مادرش و از پدرش

و از زنش و پسرانش [نیز می‌گریزد]،

در آن روز، هر کس را کاری است که او را به خودش سرگرم می‌دارد [و از دیگری بازمی‌دارد].

چهره‌هایی در آن روز، گشاده و روشن است.

[به خاطر نعمت و رحمتِ الله] خندان [و] شاد است.

و چهره‌هایی در آن روز، غبارآلود است.

[و] سیاهی [و تاریکی] آنها را پوشانده است.

اینان همان کافرانِ بدکردارند.