English
Chinese
Spanish
Portuguese
Russian
Japanese
French
German
Italian
Hindi
Korean
Indonesian
Bengali
Albanian
Bosnian
Dutch
Malayalam
RomanianSetting
Surah The rising of the dead [Al-Qiyama] in Albanian
لَآ أُقْسِمُ بِيَوْمِ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿١﴾
Betohem në Ditën e Kijametit
Betohem, seriozisht, në Ditën e Kijametit,
Betohem në ditën e kijametit;
وَلَآ أُقْسِمُ بِٱلنَّفْسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
dhe betohem në shpirtin e atij që e qorton vetveten.
Dhe betohem, seriozisht, në shpirtin që veten e qorton.
Betohem në shpirtin që është shumë qortues!
أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾
A mendon njeriu që nuk do të mund t’ia mbledhim eshtrat e tij?
A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij?
A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij?
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّىَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾
Po si jo, Ne mundemi me ia bë majet e gishtave ashtu si i ka pasur.
Po, si jo! Ne kemi mundësi të rikrijojmë eedhe majet e thonjve të gishtërinjve të tij.
Po, do t’ia tubojmë! Duke qenë se Ne jemi të zotët t’ia rikrijojmë si kanë qenë edhe majat e gishtave të tij!
بَلْ يُرِيدُ ٱلْإِنسَٰنُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾
Por, njeriu dëshiron të gabojë përderisa të jetë gjallë,
Por njeriu dëshiron të gabojë në jetë.
Por, njeriu dëshiron të vazhdojë edhe mëtej në mëkate.
يَسْـَٔلُ أَيَّانَ يَوْمُ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿٦﴾
e pyet: “Kur do të jetë Dita e Kijametit?”
Ai pyet: “Kur do të bëhet kijameti”?
Andaj edhe pyet: “Kur është dita e kijametit?”
فَإِذَا بَرِقَ ٱلْبَصَرُ ﴿٧﴾
Kur syri (shikimi) të shqetësohet nga frika
Por kur t’i shtanget shikimi,
E, kur të merren sytë (të parët)?
وَخَسَفَ ٱلْقَمَرُ ﴿٨﴾
dhe të zihet Hëna,
Edhe hëna të errësohet,
E të zëhet hëna (errësohet),
وَجُمِعَ ٱلشَّمْسُ وَٱلْقَمَرُ ﴿٩﴾
dhe Dielli e Hëna të bashkohen,
Dhe Dielli me hënë të bashkohet,
Dhe të bashkohet dielli e hëna.
يَقُولُ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ ٱلْمَفَرُّ ﴿١٠﴾
atë ditë njeriu, thërret: “Ku të ikim?”
Atë ditë njeriu do të thotë: “Kah të iket?!”
Atë ditë njeriu do të thotë: “Nga të iket!”
كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾
Askund! S’ka strehim.
Askund! Nuk ka strehim.
Jo, nuk ka strehim!
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾
Atë ditë, strehimi është te Zoti yt,
Atë ditë cakur është te Zoti yt,
Atë ditë vetëm te Zoti yt është caku!
يُنَبَّؤُا۟ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾
atë ditë, njeriu informohet për veprat që i ka punuar, si dhe për ato që i ka lëshuar,
Atë ditë njeriu do të informohet për atë që e ka shpejtuar ose e ka vonuar,
Atë ditë njeriu do të njihet me atë që çoi para dhe me atë që la prapa.
بَلِ ٱلْإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفْسِهِۦ بَصِيرَةٌۭ ﴿١٤﴾
njeriu vetë do të dëshmojë kundër vetvetes,
Por njeriu është dëshmitarë kundër vetes,
Po njeriu është dëshmitar i vetvetes.
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ﴿١٥﴾
madje – edhe në qoftë se i paraqet arsyetimet e veta, (ato nuk pranohen).
Edhe pse përpiqet të sjellë arsyetimet e tij.
Edhe nëse i paraqet arsyetimet e veta.
لَا تُحَرِّكْ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِۦٓ ﴿١٦﴾
Mos nxito në të lexuarit e Kur’anit me gjunë tënde,
Atë (Kur’anin) mos e shqipto me gjuhë për ta shpejtuar,
Ti (Muhammed) mos shqipto atë (Kur’anin) me gjuhën tënde për ta nxënë atë me të shpejtë!
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُۥ وَقُرْءَانَهُۥ ﴿١٧﴾
Ne, do t’i tubojmë pjesët e tij (Kur’ani), për ta lexuar atë (si është).
Ne kemi detyrë tubimin dhe leximin e tij,
Sepse Ne e kemi për detyrë tubimin dhe leximin e tij!
فَإِذَا قَرَأْنَٰهُ فَٱتَّبِعْ قُرْءَانَهُۥ ﴿١٨﴾
E, kur ta lexojë Xhebraili atë (Kur’anin), përcille ti leximin e tij,
E kur e lexojmë, ti përcille leximin e tij,
E kur ta lexojnë atë ty, ti përcille me të dëgjuar leximin e tij.
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُۥ ﴿١٩﴾
e pastaj, Ne do ta shpjegojmë.
E pastaj, është detyrë e jona ta shkoqisim.
Dhe pastaj është obligim i yni që ta shkoqisim atë.
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ ٱلْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾
Po, me të vërtetë! Ju e doni këtë jetë,
Por ani! Ju e dashuroni këtë jetë të kalueshme,
Jo, nuk është ashtu! Por ju jeni që e doni të ngutshmen (dynjanë).
وَتَذَرُونَ ٱلْءَاخِرَةَ ﴿٢١﴾
kurse, për jetën tjetër nuk keni kujdes.
Dhe e leni pas shpine atë tjetrën.
Dhe e lini pas shpine atë të ardhmen (ahiretin).
وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾
Atë ditë – disa fytyra do të shkëlqejnë,
Atë ditë disa fytyra do të shkelqejnë
Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara).
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌۭ ﴿٢٣﴾
në Zotin e tyre do të shikojnë;
E disa fytyra atë ditë do të jenë të ngrysura.
Që Zotin e tyre e shikojnë.
وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۭ بَاسِرَةٌۭ ﴿٢٤﴾
atë ditë – disa fytyra janë të mrrolura,
Zotin e vet do ta shikojnë,
Atë ditë ka fytyra edhe të vrazhda.
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌۭ ﴿٢٥﴾
e dinë që do t’i gjejë fatkeqësi e madhe.
Duke menduar se do t’i godit fatkeqësi.
Që presin t’u thyhet kurrizi (të shkatërrohen).
كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِىَ ﴿٢٦﴾
E, shiko! Kur të vijë shpirti në fyt,
Po, si jo! Kur (shpirti) depërton në eshtrat kyqe,
Jo dhe Jo! Po kur të arrijë (shpirti) në gropë të fytit (të gjoksit),
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍۢ ﴿٢٧﴾
dhe thërret: “A ka shërues?”
dhe të thuhet, “Kush është shërues”?
Dhe thuhet (nga familja e të afërmit): “Kush do ta shërojë?”
وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلْفِرَاقُ ﴿٢٨﴾
dhe ai do të bindet se ai është çasti i ndarjes
Dhe mendoi se është momenti i ndarjes,
Dhe ai bindet se ai po ndahet.
وَٱلْتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٢٩﴾
dhe këmba me këmbën lidhen,
Dhe këmba me këmbë ndërlidhet...
E t’i puqet kofsha për kofshe (t’i vështirësohet gjendja).
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾
atë ditë do të sillet të Zoti yt:
Te Zoti yt do të sillen atë ditë,
Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet.
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾
“Ai nuk ka besuar dhe nuk është lutur (falë namaz),
“Dhe nuk ka besuar as e ka kryer faljen,
E ai as nuk vërtetoi atë që duhej, as nuk u falë.
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾
por ka mohuar dhe është shmangë,
por ka kthyer shpinën dhe ka përgënjeshtruar.
Por përgënjeshtroi dhe ktheu shpinën.
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهْلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ ﴿٣٣﴾
e pastaj ka shkuar te të afërmit (familja) e tij, duke u krenuar”.
E pastaj shkon tek të vetët, mendjemadh”.
Dhe shkonte te familja e tij me fodullëk.
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٤﴾
Mjer për ty! Mjer për ty!
I mjeri ti! I mjeri ti!
Të është afruar ty e keqja e t’u afroftë! (ose i mjeri ti i mjeri).
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰٓ ﴿٣٥﴾
E, përsëri: Mjer për ty! Mjer për ty!
Dhe prapë, i mjeri ti! I mjeri ti!
Edhe nje herë t’u afrua ty e keqja; t’u afroftë!
أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَن يُتْرَكَ سُدًى ﴿٣٦﴾
Vallë, a mendon njeriu se do të mbetet pa obligime (pa përgjegjësi)?
A mendon njeriu se do të lihet në vullnet të vetin, pa përgjegjësi?
A mos mendon njeriu se do të lihet duke mos zënë asgjë (pa kurrfarë përgjegjësie).
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةًۭ مِّن مَّنِىٍّۢ يُمْنَىٰ ﴿٣٧﴾
A s’ka qenë njeriu së pari pikë fare (sperme) që hudhet lehtë,
A nuk ka qenë një pikë fare që hudhet,
A nuk ka qenë ai në një pikë ujë që derdhet.
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةًۭ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾
pastaj u bë gjak i doçkuar, nga i cili, Ai (Perëndia), e ka krijuar dhe e ka formur të plotë.
Pastaj ka qenë gjak i trashur dhe e ka krijuar në formën e përsosur, të fundit,
E pastaj u bë gjak i trashë, e Ai e krijoi dhe e përsosi?
فَجَعَلَ مِنْهُ ٱلزَّوْجَيْنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلْأُنثَىٰٓ ﴿٣٩﴾
Dhe, prej tij i bëri çiftet: mashkullin e femrën,
Dhe prej atij bëri dy qifte, mashkull dhe femër.
Dhe prej tij Ai i bëri dy lloje: mashkullin dhe femrën.
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحْۦِىَ ٱلْمَوْتَىٰ ﴿٤٠﴾
e, vallë, Ai krijuesi, a nuk ka fuqi edhe t’i ngjallë të vdekurit?”
Po a nuk ka Ai mundësi të ngjallë të vdekurin?
A nuk është Ai (Zot) i fuqishëm që i ngjall të vdekurit?