English
Chinese
Spanish
Portuguese
Russian
Japanese
French
German
Italian
Hindi
Korean
Indonesian
Bengali
Albanian
Bosnian
Dutch
Malayalam
RomanianSettings
Surah The heights [Al-Araf] in Georgian
الٓمٓصٓ ﴿1﴾
ელიფ ლაამ მიიმ საად.
كِتَٰبٌ أُنزِلَ إِلَيْكَ فَلَا يَكُن فِى صَدْرِكَ حَرَجٌۭ مِّنْهُ لِتُنذِرَ بِهِۦ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿2﴾
(აი), წიგნი შენთვის ჩამოვლენილი - (ურწმუნოთა) გასაფრთხილებლად და მორწმუნეთა შესაგონებლად, – ასე რომ, ნუ იქნება შენს გულში მის მიმართ სივიწროვე (ეჭვი).
ٱتَّبِعُوا۟ مَآ أُنزِلَ إِلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ وَلَا تَتَّبِعُوا۟ مِن دُونِهِۦٓ أَوْلِيَآءَ ۗ قَلِيلًۭا مَّا تَذَكَّرُونَ ﴿3﴾
მიჰყევით იმას, რაც ჩამოგევლინათ თქვენი ღმერთისგან და ნუ გაჰყვებით მის ნაცვლად სხვა მეგობრებს[1] . ძალიან ცოტაა, რასაც შეგონებიდან ითვალისწინებთ.
وَكَم مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَٰهَا فَجَآءَهَا بَأْسُنَا بَيَٰتًا أَوْ هُمْ قَآئِلُونَ ﴿4﴾
და რამდენი ქალაქი გაგვინადგურებია, რომლებსაც ჩვენი რისხვა დასტყდომია თავს - ღამით ან დღისით.
فَمَا كَانَ دَعْوَىٰهُمْ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَآ إِلَّآ أَن قَالُوٓا۟ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ ﴿5﴾
როდესაც ჩვენი რისხვა დაატყდათ თავს, მათი გოდება - „ჩვენ მართლაც უსამართლონი ვიყავით“ - თქმის მეტი არაფერი ყოფილა.
فَلَنَسْـَٔلَنَّ ٱلَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْـَٔلَنَّ ٱلْمُرْسَلِينَ ﴿6﴾
აუცილებლად მოვკითხავთ მათ, ვისაც შუამავლები წარეგზავნათ და, უთუოდ, მოვკითხავთ მათაც, ვინც შუამავლებად წარიგზავნენ.
فَلَنَقُصَّنَّ عَلَيْهِم بِعِلْمٍۢ ۖ وَمَا كُنَّا غَآئِبِينَ ﴿7﴾
აუცილებლად ვუამბობთ მათ ცოდნით, - და ჩვენ არ ვყოფილვართ დაუსწრებელნი.[1]
وَٱلْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ ٱلْحَقُّ ۚ فَمَن ثَقُلَتْ مَوَٰزِينُهُۥ فَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْمُفْلِحُونَ ﴿8﴾
და იმ დღეს (მოქმედებების) აწონვა ჭეშმარიტებაა, ხოლო ვისი ასაწონიც მძიმე აღმოჩნდება, სწორედ ეგენი არიან გადარჩენილნი.[1]
وَمَنْ خَفَّتْ مَوَٰزِينُهُۥ فَأُو۟لَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓا۟ أَنفُسَهُم بِمَا كَانُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا يَظْلِمُونَ ﴿9﴾
ხოლო ვისი ასაწონიც მჩატე აღმოჩნდება, სწორედ ეგენი არიან, რომელთაც სულები წარიწყმიდეს – იმის გამო რასაც უსამართლოობდნენ ჩვენი აიათების/სასწაულების მიმართ.
وَلَقَدْ مَكَّنَّٰكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَٰيِشَ ۗ قَلِيلًۭا مَّا تَشْكُرُونَ ﴿10﴾
ვფიცავ, ჩვენ დაგამკვიდრეთ დედამიწაზე და იქ შევქმენით თქვენთვის ცხოვრების პირობები. ძალიან ცოტაა, რა მადლიერებასაც გამოხატავთ.
وَلَقَدْ خَلَقْنَٰكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَٰكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَٰٓئِكَةِ ٱسْجُدُوا۟ لِءَادَمَ فَسَجَدُوٓا۟ إِلَّآ إِبْلِيسَ لَمْ يَكُن مِّنَ ٱلسَّٰجِدِينَ ﴿11﴾
ვფიცავ, ჩვენ გაგაჩინეთ, შემდეგ გამოგსახეთ, მერე ვუთხარით ანგელოზებს: სეჯდე[1] აღასრულეთ ადამისთვის! უმალვე სეჯდეზე დაემხნენ, გარდა იბლისისა,[2] ის არ ყოფილა სეჯდეს აღმსრულებელთაგანი.
قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ ۖ قَالَ أَنَا۠ خَيْرٌۭ مِّنْهُ خَلَقْتَنِى مِن نَّارٍۢ وَخَلَقْتَهُۥ مِن طِينٍۢ ﴿12﴾
(ღმერთმა) უთხრა: რამ დაგაბრკოლა, რომ არ აღასრულე სეჯდე - როდესაც გიბრძანე? მან უთხრა: მე მასზე უკეთესი ვარ; მე ცეცხლისგან შემქმენი, ხოლო ის მიწისგან გყავს შექმნილი.
قَالَ فَٱهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَٱخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ ٱلصَّٰغِرِينَ ﴿13﴾
(ღმერთმა) უთხრა: მაშ, დაეშვი იქ, სადაც არ გექნება მედიდურობის უფლება, ახლავე გადი იქიდან! უეჭველად, შენ ხარ დამდაბლებულთაგანი (დამცირებულთაგანი).
قَالَ أَنظِرْنِىٓ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿14﴾
(სატანამ) უთხრა: (მკვდრეთით) აღდგომის დღემდე მადროვე.
قَالَ إِنَّكَ مِنَ ٱلْمُنظَرِينَ ﴿15﴾
(ღმერთმა) უთხრა: უეჭველად, შენ ხარ გადავადებულთაგან.
قَالَ فَبِمَآ أَغْوَيْتَنِى لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَٰطَكَ ٱلْمُسْتَقِيمَ ﴿16﴾
(სატანამ) უთხრა: რაკი ასე მაცდუნე, მე მათ აუცილებლად ჩავუსაფრდები შენს სწორ გზაზე.
ثُمَّ لَءَاتِيَنَّهُم مِّنۢ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَيْمَٰنِهِمْ وَعَن شَمَآئِلِهِمْ ۖ وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَٰكِرِينَ ﴿17﴾
შემდეგ აუცილებლად ვეახლები მათ - წინიდან და უკნიდან, მარჯვნიდან და მარცხნიდან, და ვერ ჰპოვებ მადლიერს მათ უმრავლესობას.
قَالَ ٱخْرُجْ مِنْهَا مَذْءُومًۭا مَّدْحُورًۭا ۖ لَّمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿18﴾
(ღმერთმა) უთხრა: გადი იქიდან, შერცხვენილმა და განდევნილმა! ხოლო ვინც შენ გამოგყვება, - აუცილებლად ავავსებ ჯოჯოხეთს ყველა თქვენგანით!
وَيَٰٓـَٔادَمُ ٱسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ ٱلْجَنَّةَ فَكُلَا مِنْ حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَٰذِهِ ٱلشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿19﴾
ეი, ადამ! იცხოვრეთ შენ და შენმა მეუღლემ სამოთხეში და მიირთვით, რაც გენებოთ, მხოლოდ ამ ხეს არ მიუახლოვდეთ, თორემ თქვენ იქნებით უსამართლოთაგანი!
فَوَسْوَسَ لَهُمَا ٱلشَّيْطَٰنُ لِيُبْدِىَ لَهُمَا مَا وُۥرِىَ عَنْهُمَا مِن سَوْءَٰتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَىٰكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَٰذِهِ ٱلشَّجَرَةِ إِلَّآ أَن تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ ٱلْخَٰلِدِينَ ﴿20﴾
ამ დროს სატანამ ჩასჩურჩულათ, რათა ხილული გამხდარიყო მათთვის სხეულის უხერხული ადგილები, რაც ჰქონდათ დაფარული, და უთხრა: თქვენმა ღმერთმა მხოლოდ იმიტომ აგიკრძალათ ეს ხე, რომ ანგელოზები არ გამხდარიყავით ან უკვდავებად არ ქცეულიყავით.
وَقَاسَمَهُمَآ إِنِّى لَكُمَا لَمِنَ ٱلنَّٰصِحِينَ ﴿21﴾
და დაუფიცა ორივეს: უეჭველად, მე თქვენთვის ვარ მართლაც კეთილის მსურველთაგანი!
فَدَلَّىٰهُمَا بِغُرُورٍۢ ۚ فَلَمَّا ذَاقَا ٱلشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْءَٰتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ ٱلْجَنَّةِ ۖ وَنَادَىٰهُمَا رَبُّهُمَآ أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَن تِلْكُمَا ٱلشَّجَرَةِ وَأَقُل لَّكُمَآ إِنَّ ٱلشَّيْطَٰنَ لَكُمَا عَدُوٌّۭ مُّبِينٌۭ ﴿22﴾
ამ მოტყუებამ გამოიწვია მათი დაცემა და როცა იმ ხისგან იგემეს, ორივეს ხილულად ექცათ თავიანთი სხეულის უხერხული ადგილები და მაშინვე სხეულის დაფარვას შეუდგნენ სამოთხის ფოთლებით. ამ დროს მათმა ღმერთმა დაუძახა: განა არ აგიკრძალეთ ეს ხე და არ გითხარით, რომ ჭეშმარიტად, სატანა ცხადი მტერია თქვენი?
قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَآ أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلْخَٰسِرِينَ ﴿23﴾
ორივემ თქვეს: ღმერთო ჩვენო! ჭეშმარიტად, ორივენი უსამართლოდ მოვექეცით საკუთარ სულებს, და თუ არ გვაპატიებ და არ შეგვიწყალებ, უთუოდ, ჩვენ ვიქნებით განადგურებულთაგანი/წაგებულთაგანი.
قَالَ ٱهْبِطُوا۟ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّۭ ۖ وَلَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّۭ وَمَتَٰعٌ إِلَىٰ حِينٍۢ ﴿24﴾
(ღმერთმა) უთხრა: ,,(ქვეყნად) დაეშვით ერთმანეთის მტრებად! დროებითი სამკვიდრო და საბადებელი თქვენთვის –დედამიწაზეა\".
قَالَ فِيهَا تَحْيَوْنَ وَفِيهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ ﴿25﴾
უთხრა: იქ იცხოვრებთ, იქ დაიხოცებით და მისი წიაღიდანაც ამოხვალთ (განკითხვისთვის).
يَٰبَنِىٓ ءَادَمَ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَيْكُمْ لِبَاسًۭا يُوَٰرِى سَوْءَٰتِكُمْ وَرِيشًۭا ۖ وَلِبَاسُ ٱلتَّقْوَىٰ ذَٰلِكَ خَيْرٌۭ ۚ ذَٰلِكَ مِنْ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ﴿26﴾
ეი, ადამის შვილნო! უეჭველად, ჩვენ ჩამოგივლინეთ სამოსელი, რომელიც ფარავს თქვენი სხეულის უხერხულ ადგილებს, – და მოსართავ - მოსაკაზმავი (სრული ტანისამოსი); ხოლო ეგ, ღვთისმოშიშების სამოსელი, - სწორედ ეგ არის უკეთესი.[1] ეს ალლაჰის სასწაულებიდანაა, იქნებ გაიაზრონ და არ დაივიწყონ.
يَٰبَنِىٓ ءَادَمَ لَا يَفْتِنَنَّكُمُ ٱلشَّيْطَٰنُ كَمَآ أَخْرَجَ أَبَوَيْكُم مِّنَ ٱلْجَنَّةِ يَنزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِيُرِيَهُمَا سَوْءَٰتِهِمَآ ۗ إِنَّهُۥ يَرَىٰكُمْ هُوَ وَقَبِيلُهُۥ مِنْ حَيْثُ لَا تَرَوْنَهُمْ ۗ إِنَّا جَعَلْنَا ٱلشَّيَٰطِينَ أَوْلِيَآءَ لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿27﴾
ეი, ადამის შვილნო! არ გაცდუნოთ სატანამ, როგორც თქვენი წინაპრები გამოიყვანა სამოთხიდან; გახადა მათ სამოსი, რათა ერთმანეთის სხეულის უხერხული ადგილები ეჩვენებინა. უეჭველად, ის და მისი მოდგმა გხედავთ თქვენ, თქვენ კი ვერ ხედავთ მათ. უეჭველად, ჩვენ სატანები დავუმეგობრეთ მათ, რომელთაც არ სწამთ.
وَإِذَا فَعَلُوا۟ فَٰحِشَةًۭ قَالُوا۟ وَجَدْنَا عَلَيْهَآ ءَابَآءَنَا وَٱللَّهُ أَمَرَنَا بِهَا ۗ قُلْ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَأْمُرُ بِٱلْفَحْشَآءِ ۖ أَتَقُولُونَ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿28﴾
ხოლო როდესაც ავზნეობას სჩადიან, ამბობენ: ჩვენ ამ საქმეში ვპოვეთ ჩვენი მამები და ალლაჰმა გვიბრძანე ეს. უთხარი: ჭეშმარიტად, ალლაჰი არ ბრძანებს ავზნეობას[1] . ნუთუ ალლაჰის შესახებ იმას ამბობთ, რაც არ იცით?
قُلْ أَمَرَ رَبِّى بِٱلْقِسْطِ ۖ وَأَقِيمُوا۟ وُجُوهَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍۢ وَٱدْعُوهُ مُخْلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ ۚ كَمَا بَدَأَكُمْ تَعُودُونَ ﴿29﴾
უთხარი: ჩემმა ღმერთმა ბრძანა სამართალი, და მისკენ მიაპყარით თქვენი სახეები ყოველ სამლოცველოსთან,ხალასად მიუძღვენით თქვენი რჯული და ისე ევედრეთ მას; როგორც შეგქმნათ თავდაპირველად, ისევე იქნებით უკუმიბრუნებულნი.
فَرِيقًا هَدَىٰ وَفَرِيقًا حَقَّ عَلَيْهِمُ ٱلضَّلَٰلَةُ ۗ إِنَّهُمُ ٱتَّخَذُوا۟ ٱلشَّيَٰطِينَ أَوْلِيَآءَ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُم مُّهْتَدُونَ ﴿30﴾
(ალლაჰმა, ადამიანთა) ერთი ჯგუფი ჭეშმარიტ გზაზე დააკვალიანა, ხოლო მეორე ჯგუფმა ცდომილებაში ყოფნა დაიმსახურა. უეჭველად, ალლაჰის ნაცვლად მათ სატანები დაიმეგობრეს და ფიქრობენ, რომ ჭემარიტ გზაზე მდგომნი არიან.
۞ يَٰبَنِىٓ ءَادَمَ خُذُوا۟ زِينَتَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍۢ وَكُلُوا۟ وَٱشْرَبُوا۟ وَلَا تُسْرِفُوٓا۟ ۚ إِنَّهُۥ لَا يُحِبُّ ٱلْمُسْرِفِينَ ﴿31﴾
ეი, ადამის შვილნო! სამოს-სამშვენისებით შეიმკეთ ყოველ სამლოცველოსთან; ჭამეთ და სვით,[1] მაგრამ არ ხარჯოთ ფუჭად. ჭეშმარიტად, მას არ უყვარს ფუჭად მხარჯველნი.
قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ ٱللَّهِ ٱلَّتِىٓ أَخْرَجَ لِعِبَادِهِۦ وَٱلطَّيِّبَٰتِ مِنَ ٱلرِّزْقِ ۚ قُلْ هِىَ لِلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ فِى ٱلْحَيَوٰةِ ٱلدُّنْيَا خَالِصَةًۭ يَوْمَ ٱلْقِيَٰمَةِ ۗ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ ٱلْءَايَٰتِ لِقَوْمٍۢ يَعْلَمُونَ ﴿32﴾
უთხარი: ვინ აკრძალა ალლაჰის მიერ მისი მსახურებისთვის გაჩენილი სამოს-სამშვენისები და ჰალალი სარჩო?[1] უთხარი: იგი მათთვისაა, ვინც ირწმუნეს - ამქვეყნიურ ცხოვრებაში, განსაკუთრებით კი განკითხვის დღის. ასე დეტალურად განვმარტავთ აიათებს ხალხისთვის, რომლებმაც იციან.
قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّىَ ٱلْفَوَٰحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَٱلْإِثْمَ وَٱلْبَغْىَ بِغَيْرِ ٱلْحَقِّ وَأَن تُشْرِكُوا۟ بِٱللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِۦ سُلْطَٰنًۭا وَأَن تَقُولُوا۟ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿33﴾
უთხარი: ჭეშმარიტად, ჩემმა ღმეღთმა აკრძალა ავზნეობანი – აშკარაც და ფარულიც; უკეთურება და ძალადობა უსამართლობით; ასევე ის, რომ ალლაჰს უთანაზიაროთ – რაზეც არანაირი მტკიცებულება არ ჩამოუვლენია; და ალლაჰის შესახებ თქვათ ის, რაც არ იცით.
وَلِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌۭ ۖ فَإِذَا جَآءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةًۭ ۖ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ ﴿34﴾
ყველა თემს აქვს თავისი აჯალი, და როცა დადგება თავიანთი ჟამი, ერთ საათსაც ვერ გადაავადებენ და ვერც დააჩქარებენ.
يَٰبَنِىٓ ءَادَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌۭ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَٰتِى ۙ فَمَنِ ٱتَّقَىٰ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿35﴾
ეი, ადამის შვილნო! როდესაც თქვენთან შუამავლები მოვლენ თქვენივე წიაღიდან და მოგითხრობენ ჩემს აიათებს/სასწაულებს (დაემორჩილეთ მათ), და ვინც რიდი გამოიჩინა და (საქციელი) გამოასწორა, - მათზე არც შიშია მოსალოდნელი და არც დამწუხრება.
وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَٱسْتَكْبَرُوا۟ عَنْهَآ أُو۟لَٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ ٱلنَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ ﴿36﴾
ხოლო ისინი, რომელთაც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები და მედიდურობენ მათ მიმართ, სწორედ ისინი არიან ცეცხლის მკვიდრნი და იქ იქნებიან მარადჟამს.
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ ٱفْتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِـَٔايَٰتِهِۦٓ ۚ أُو۟لَٰٓئِكَ يَنَالُهُمْ نَصِيبُهُم مِّنَ ٱلْكِتَٰبِ ۖ حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَتْهُمْ رُسُلُنَا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُوٓا۟ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَدْعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ ۖ قَالُوا۟ ضَلُّوا۟ عَنَّا وَشَهِدُوا۟ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا۟ كَٰفِرِينَ ﴿37﴾
და ვინაა უფრო უსამართლო, ვინც სიცრუეს თხზავს ალლაჰის შესახებ ან ცრუდ რაცხავს მის აიათებს/სასწაულებს, აი, სწორედ მათ სწვდებათ წიგნიდან[1] თავიანთი ხვედრი, და როდესაც მიაკითხავენ ჩვენი წარგზავნილები,[2] რათა მოაკვდინონ ისინი, ჰკითხავენ: სად არიან ისინი, რომლებსაც ალლაჰის ნაცვლად ევედრებოდით? ისინი უპასუხებენ: გადგნენ ჩვენგან. და თვითონვე დაამოწმეს თავიანთი სულების წინააღმდეგ, რომ იყვნენ ურწმუნონი.
قَالَ ٱدْخُلُوا۟ فِىٓ أُمَمٍۢ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِكُم مِّنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ فِى ٱلنَّارِ ۖ كُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌۭ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا ۖ حَتَّىٰٓ إِذَا ٱدَّارَكُوا۟ فِيهَا جَمِيعًۭا قَالَتْ أُخْرَىٰهُمْ لِأُولَىٰهُمْ رَبَّنَا هَٰٓؤُلَآءِ أَضَلُّونَا فَـَٔاتِهِمْ عَذَابًۭا ضِعْفًۭا مِّنَ ٱلنَّارِ ۖ قَالَ لِكُلٍّۢ ضِعْفٌۭ وَلَٰكِن لَّا تَعْلَمُونَ ﴿38﴾
(ღმერთი) ბრძანებს: შედით ცეცხლში, თქვენზე ადრე გარდასულ ჯინთა და ადამიანთა მრავალ თემს შორის! ყოველ თემს შესვლისთანავე სწყევლის მისივე თანამორჯულე; უფრო მეტიც, როგორც კი იქ ყველანი ერთად შეიყრებიან, მაშინვე წამოიძახებს მათგან უკანასკნელი პირველ მათგანთა შესახებ:[1] ღმერთო ჩვენო! აი, ამათ გადაგვიყვანეს არასწორ გზაზე, ამიტომ მათ ცეცხლის ორმაგი სასჯელი მიუზღე! (ღმერთი) იტყვის: ყველასთვის ორმაგია (სასჯელი), თუმცა თქვენ არ იცით.
وَقَالَتْ أُولَىٰهُمْ لِأُخْرَىٰهُمْ فَمَا كَانَ لَكُمْ عَلَيْنَا مِن فَضْلٍۢ فَذُوقُوا۟ ٱلْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْسِبُونَ ﴿39﴾
და იტყვის მათ შორის პირველი უკანასკნელთა შესახებ[1] : არაფრით იყავით ჩვენზე უკეთესი,[2] მაშ, იგემეთ სასჯელი იმისა, რასაც მოიხვეჭდით.
إِنَّ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَٱسْتَكْبَرُوا۟ عَنْهَا لَا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَٰبُ ٱلسَّمَآءِ وَلَا يَدْخُلُونَ ٱلْجَنَّةَ حَتَّىٰ يَلِجَ ٱلْجَمَلُ فِى سَمِّ ٱلْخِيَاطِ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلْمُجْرِمِينَ ﴿40﴾
ჭეშმარიტად, რომელთაც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები და მედიდურობენ მათ მიმართ, არ გაეხსნებათ ცათა კარები და ვერ შევლენ სამოთხეში, ვიდრე აქლემი არ გაძვრება ნემსის ყუნწში. აი ასე მივუზღავთ დამნაშავეებს (ცოდვილებს).
لَهُم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌۭ وَمِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍۢ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿41﴾
მათთვისაა ჯოჯოხეთის (ცეცხლის) სარეცელი და ზედ საბურველი, აი, ასე ვსჯით უსამართლოებს.
وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَآ أُو۟لَٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ ٱلْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ ﴿42﴾
ხოლო ისინი, რომელთაც ირწმუნეს და ჰქმნეს კეთილი, არცერთ სულს არ ვატვირთავთ იმაზე მეტს, რაც მას შეუძლია – აი, ისინი არიან სამოთხის მკვიდრნი და იქ იქნებიან მარადჟამს.
وَنَزَعْنَا مَا فِى صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّۢ تَجْرِى مِن تَحْتِهِمُ ٱلْأَنْهَٰرُ ۖ وَقَالُوا۟ ٱلْحَمْدُ لِلَّهِ ٱلَّذِى هَدَىٰنَا لِهَٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْلَآ أَنْ هَدَىٰنَا ٱللَّهُ ۖ لَقَدْ جَآءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِٱلْحَقِّ ۖ وَنُودُوٓا۟ أَن تِلْكُمُ ٱلْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿43﴾
და გავაცალეთ, თუ რამე ბოროტება ჰქონდათ გულებში, მათ ქვემოთ მდინარეები მიედინება და ამბობენ: დიდება ალლაჰს! რომელმაც დაგვაკვალიანა ამ გზაზე; ჩვენ თვითონ ვერასგზით გავიკვლევდით, ალლაჰს რომ არ დავეკვალიანებინეთ. ვფიცავთ, რომ ჩვენი ღმერთის შუამავლები ჭეშმარიტებითურთ მოვიდნენ. ამ დროს მოუხმობენ მათ, რომ ესაა სამოთხე, რომელსაც დაემკვიდრებით იმის სანაცვლოდ, რასაც თქვენ აკეთებდით.[1]
وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلْجَنَّةِ أَصْحَٰبَ ٱلنَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّۭا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّۭا ۖ قَالُوا۟ نَعَمْ ۚ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌۢ بَيْنَهُمْ أَن لَّعْنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿44﴾
და სამოთხის მკვიდრნი ცეცხლის მკვიდრებს გასძახებენ: ჩვენ მართლაც ვნახეთ, რომ ჭეშმარიტებაა, რაც აღგვითქვა ჩვენმა ღმერთმა, და თუ ნახეთ თქვენ, რომ რასაც გპირდებოდათ თქვენი ღმერთი, მართლაც ჭეშმარიტებაა? უპასუხეს: დიახ. ამ დროს განაცხადებს მათთან განმცხადებელი, რომ ალლაჰის წყევლა იყოს უსამართლოებზე.
ٱلَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًۭا وَهُم بِٱلْءَاخِرَةِ كَٰفِرُونَ ﴿45﴾
რომლებიც აბრკოლებენ (საკუთარ თავს და სხვებსაც ) ალლაჰის გზაზე და მისი გამრუდება სურთ, ასევე, არ სწამთ მათ იმქვეყნისა.
وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌۭ ۚ وَعَلَى ٱلْأَعْرَافِ رِجَالٌۭ يَعْرِفُونَ كُلًّۢا بِسِيمَىٰهُمْ ۚ وَنَادَوْا۟ أَصْحَٰبَ ٱلْجَنَّةِ أَن سَلَٰمٌ عَلَيْكُمْ ۚ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ ﴿46﴾
მათ შორის ზღუდეა, მაღლობზე დგანან კაცები, რომლებიც ყველას (სამოთხის ან ჯოჯოხეთის მკვიდრებს ) სცნობენ თავიანთი სახეებით[1] და გასძახებენ სამოთხის მკვიდრებს: სალამი თქვენდა! ისინი ჯერ არ შესულან მასში, მაგრამ იმედოვნებენ.[2]
۞ وَإِذَا صُرِفَتْ أَبْصَٰرُهُمْ تِلْقَآءَ أَصْحَٰبِ ٱلنَّارِ قَالُوا۟ رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا مَعَ ٱلْقَوْمِ ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿47﴾
ხოლო როდესაც მათი მზერა ცეცხლის მკვიდრთა მხარეს მიექცევა, ამბობენ: ღმერთო ჩვენო! ნუ გაგვამწესებ უსამართლო ხალხთან ერთად!
وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلْأَعْرَافِ رِجَالًۭا يَعْرِفُونَهُم بِسِيمَىٰهُمْ قَالُوا۟ مَآ أَغْنَىٰ عَنكُمْ جَمْعُكُمْ وَمَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ ﴿48﴾
მაღლობზე მდგომნი გასძახებენ კაცებს, რომლებსაც სცნობენ თავიანთი სახეებით: ვერაფერში გარგოთ ვერც თქვენმა დაგროვილმა და ვერც იმან, როცა მედიდურობდით!
أَهَٰٓؤُلَآءِ ٱلَّذِينَ أَقْسَمْتُمْ لَا يَنَالُهُمُ ٱللَّهُ بِرَحْمَةٍ ۚ ٱدْخُلُوا۟ ٱلْجَنَّةَ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَلَآ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ ﴿49﴾
ესენი არ არიან ისინი, რომლებზეც იფიცებოდით, რომ არ შეეწეოდა წყალობით ალლაჰი?[1] შედით სამოთხეში! არც შიშია თქვენზე და არც დამწუხრება.
وَنَادَىٰٓ أَصْحَٰبُ ٱلنَّارِ أَصْحَٰبَ ٱلْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا۟ عَلَيْنَا مِنَ ٱلْمَآءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ ٱللَّهُ ۚ قَالُوٓا۟ إِنَّ ٱللَّهَ حَرَّمَهُمَا عَلَى ٱلْكَٰفِرِينَ ﴿50﴾
ჯოჯოხეთის ბინადრებმა სამოთხის მკვიდრებს ასძახეს, რომ წყალი გადმოგვასხით ან იქიდან (მოგვეცით), რაც სარჩოდ უწყალობებია ალლაჰს თქვენთვისო. მათ უთხრეს: ჭეშმარიტად, ალლაჰმა ორივე აკრძალა ურწმუნოთათვის.
ٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُوا۟ دِينَهُمْ لَهْوًۭا وَلَعِبًۭا وَغَرَّتْهُمُ ٱلْحَيَوٰةُ ٱلدُّنْيَا ۚ فَٱلْيَوْمَ نَنسَىٰهُمْ كَمَا نَسُوا۟ لِقَآءَ يَوْمِهِمْ هَٰذَا وَمَا كَانُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا يَجْحَدُونَ ﴿51﴾
- რომელთაც თავიანთი რჯული გართობად და მასხრად აიგდეს და ამქვეყნიურმა ცხოვრებამ აცდუნა. დღეს ჩვენც დავივიწყებთ მათ, როგორც თვითონ დაივიწყეს დღევანდელი ეს შეხვედრა, – ასევე იმის გამო, რომ ჩვენს აიათებს/სასწაულებს უარყოფდნენ.
وَلَقَدْ جِئْنَٰهُم بِكِتَٰبٍۢ فَصَّلْنَٰهُ عَلَىٰ عِلْمٍ هُدًۭى وَرَحْمَةًۭ لِّقَوْمٍۢ يُؤْمِنُونَ ﴿52﴾
ვფიცავ, ჩვენ მათ წიგნი მივაწოდეთ, რომელიც ცოდნით განვმარტეთ დეტალურად, – ჭეშმარიტი გზის მაჩვენებელად, და წყალობად (მოვუვლინეთ ) მორწმუნე ხალხს.
هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا تَأْوِيلَهُۥ ۚ يَوْمَ يَأْتِى تَأْوِيلُهُۥ يَقُولُ ٱلَّذِينَ نَسُوهُ مِن قَبْلُ قَدْ جَآءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِٱلْحَقِّ فَهَل لَّنَا مِن شُفَعَآءَ فَيَشْفَعُوا۟ لَنَآ أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ ٱلَّذِى كُنَّا نَعْمَلُ ۚ قَدْ خَسِرُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا۟ يَفْتَرُونَ ﴿53﴾
ნუთუ მხოლოდ მის გაცხადებას ელიან?[1] იმ დღეს, როდესაც დადგება სიცხადე მისი, ისინი, რომლებმაც მანამდე დაივიწყეს, იტყვიან: ჩვენი ღმერთის შუამავლები მართლაც ჭეშმარიტებითურთ მოსულან! ნუთუ არავინაა შუამდგომელი, რომელიც გვიშუამდგომლებს, ან უკან არ მივბრუნდებით, რომ აღარ ვაკეთოთ ის, რასაც ვაკეთებდით? მართლაც წარიწყმიდეს სულები და დაეკარგათ ის, რასაც თხზავდნენ[2] .
إِنَّ رَبَّكُمُ ٱللَّهُ ٱلَّذِى خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضَ فِى سِتَّةِ أَيَّامٍۢ ثُمَّ ٱسْتَوَىٰ عَلَى ٱلْعَرْشِ يُغْشِى ٱلَّيْلَ ٱلنَّهَارَ يَطْلُبُهُۥ حَثِيثًۭا وَٱلشَّمْسَ وَٱلْقَمَرَ وَٱلنُّجُومَ مُسَخَّرَٰتٍۭ بِأَمْرِهِۦٓ ۗ أَلَا لَهُ ٱلْخَلْقُ وَٱلْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿54﴾
ჭეშმარიტად, თქვენი ღმერთი ალლაჰია, იგია, რომელმაც ექვს დღეში გააჩინა ცანი და დედამიწა, შემდეგ კი ‘არშზე[1] ამაღლდა;[2] ღამეს ბურავს დღით, რომელიც შეუდგომელი მდევარია მისი; და მზე, მთვარე და ვარსკვლავები სრულად ჰმორჩილებენ მის ბრძანებას. განა მასა არ ეკუთვნის გაჩენა და მბრძანებლობა?! რაოდენ დიდია ალლაჰი, სამყაროთა ღმერთი!
ٱدْعُوا۟ رَبَّكُمْ تَضَرُّعًۭا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُۥ لَا يُحِبُّ ٱلْمُعْتَدِينَ ﴿55﴾
ევედრეთ თქვენს ღმერთს თავდამცირებით (ხვეწნით ) და გულის სიღრმიდან (ჩუმი ხმით). ჭეშმარიტად, მას არ უყვარს ზღვარგადასულნი.[1]
وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا وَٱدْعُوهُ خَوْفًۭا وَطَمَعًا ۚ إِنَّ رَحْمَتَ ٱللَّهِ قَرِيبٌۭ مِّنَ ٱلْمُحْسِنِينَ ﴿56﴾
და ნუ ეწევით უკეთურებას დედამიწაზე, მისი გამოსწორების შემდეგ![1] მაშ, ევედრეთ მას შიშითა და სასოებით! ჭეშმარიტად, ალლაჰის წყალობა ახლოსაა კეთილისმქმნელებთან.
وَهُوَ ٱلَّذِى يُرْسِلُ ٱلرِّيَٰحَ بُشْرًۢا بَيْنَ يَدَىْ رَحْمَتِهِۦ ۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَقَلَّتْ سَحَابًۭا ثِقَالًۭا سُقْنَٰهُ لِبَلَدٍۢ مَّيِّتٍۢ فَأَنزَلْنَا بِهِ ٱلْمَآءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِۦ مِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ ۚ كَذَٰلِكَ نُخْرِجُ ٱلْمَوْتَىٰ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ ﴿57﴾
და ისაა, ვინც გზავნის ქარებს მახარობლად, თავისი წყალობის წინ, როცა იტვირთავს მძიმე ღრუბლებს, ჩვენ მას წარვმართავთ ქვეყნის მკვდარი კუთხისკენ, ჩამოვავლენთ მისგან წყალს და აღმოვაცენებთ მისით ყველანაირ ნაყოფს. ამგვარად აღვადგენთ მკვდრებსაც, იქნებ გაიაზროთ და არ დაივიწყოთ.
وَٱلْبَلَدُ ٱلطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُۥ بِإِذْنِ رَبِّهِۦ ۖ وَٱلَّذِى خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًۭا ۚ كَذَٰلِكَ نُصَرِّفُ ٱلْءَايَٰتِ لِقَوْمٍۢ يَشْكُرُونَ ﴿58﴾
და ხეირიანი კუთხის მიწაზე უხვად ხარობს მცენარეულობა – თავისი ღმერთის ნებით; ხოლო რომელიც უხეიროა, იქ ცოტასა და უვარგისის მეტი არაფერი მოდის.[1] ამგვარად, ყოველმხრივ ვმარტავთ აიათებს მადლიერი ხალხისთვის.
لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِۦ فَقَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥٓ إِنِّىٓ أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍۢ ﴿59﴾
ვფიცავ, ჩვენ ნუჰი (ნოე) წარვგზავნეთ თავის ხალხთან; და უთხრა: ეი, ხალხო ჩემო! თაყვანი ეცით ალლაჰს, არ გაგაჩნიათ მის გარდა სხვა ღვთაება. უეჭველად, მე თქვენთვის იმ დიდებული დღის სასჯელზე ვშიშობ.
قَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِهِۦٓ إِنَّا لَنَرَىٰكَ فِى ضَلَٰلٍۢ مُّبِينٍۢ ﴿60﴾
თავისი ხალხის დიდებულებმა უთხრეს: მართლაც, გხედავთ, რომ შენ ხარ ცხად გზააბნევაში.
قَالَ يَٰقَوْمِ لَيْسَ بِى ضَلَٰلَةٌۭ وَلَٰكِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿61﴾
მან უთხრა: ეი, ჩემო ხალხო! მე არ ვარ გზააბნეული, არამედ მე ვარ შუამავალი სამყაროთა ღმერთისგან.
أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَأَنصَحُ لَكُمْ وَأَعْلَمُ مِنَ ٱللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿62﴾
ჩემი ღმეღთის გზავნილს გაუწყებთ და გარიგებთ თქვენ, ასევე, ალლაჰისგან ვიცი მე ის, რაც თქვენ არ იცით.
أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَآءَكُمْ ذِكْرٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَلَىٰ رَجُلٍۢ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ وَلِتَتَّقُوا۟ وَلَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿63﴾
ნუთუ გიკვირთ, რომ თქვენი ღმერთისგან შეგონება მოგივიდათ თქვენ შორის ერთი-ერთი კაცის მეშვეობით, რათა გაგაფრთხილოთ და რიდი გამოიჩინოთ, რომ იქნებ შეწყალებულიყავით.
فَكَذَّبُوهُ فَأَنجَيْنَٰهُ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥ فِى ٱلْفُلْكِ وَأَغْرَقْنَا ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَآ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا۟ قَوْمًا عَمِينَ ﴿64﴾
მაგრამ ცრუდ შერაცხეს მათ, ჩვენ კი გადავარჩინეთ ის და ისინიც, ვინც გემში იყვნენ მასთან ერთად, ხოლო დავახრჩვეთ ისინი, ვინც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები. უეჭველად, ისინი ბრმები იყვნენ (ჭეშმარიტების მიმართ).
۞ وَإِلَىٰ عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًۭا ۗ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥٓ ۚ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿65﴾
და (წარვგზავნეთ) ‘ადის ხალხთან მათი ძმა ჰუდი (რომელმაც), უთხრა: ეი, ხალხო ჩემო! თაყვანი ეცით ალლაჰს, არ გაგაჩნიათ მის გარდა სხვა ღვთაება. ნუთუ მოკრძალებას არ გამოიჩენთ?
قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦٓ إِنَّا لَنَرَىٰكَ فِى سَفَاهَةٍۢ وَإِنَّا لَنَظُنُّكَ مِنَ ٱلْكَٰذِبِينَ ﴿66﴾
მისი ხალხის დიდებულებმა, რომლებმაც არ ირწმუნეს, უთხრეს: უეჭველად, ჩვენ მართლაც ჭკუასუსტობას გამჩნევთ და ჩვენ მართლაც ერთ-ერთი მატყუარა გვგონიხარ.
قَالَ يَٰقَوْمِ لَيْسَ بِى سَفَاهَةٌۭ وَلَٰكِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿67﴾
მან უთხრა: ეი, ჩემო ხალხო! არ ვარ მე ჭკუასუსტი, არამედ მე ვარ შუამავალი სამყაროთა ღმერთისგან.
أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ ﴿68﴾
მე ჩემი ღმეღთის გზავნილს გაუწყებთ და სანდო დამრიგებელი ვარ თქვენთვის.
أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَآءَكُمْ ذِكْرٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَلَىٰ رَجُلٍۢ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ ۚ وَٱذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍۢ وَزَادَكُمْ فِى ٱلْخَلْقِ بَصْۜطَةًۭ ۖ فَٱذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ ٱللَّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿69﴾
ნუთუ გიკვირთ, რომ თქვენი ღმერთისგან შეგონება მოგივიდათ თქვენ შორის ერთი-ერთი კაცის მეშვეობით, – რათა გაგაფრთხილოთ? გაიხსენეთ, როდესაც ნუჰის ხალხის შემდეგ[1] მონაცვლეებად დაგადგინათ და შეგმატათ ტანადობა; მაშ, გაიხსენეთ ალლაჰის სიკეთენი, იქნებ სრული ბედნიერება მოიპოვოთ.
قَالُوٓا۟ أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ ٱللَّهَ وَحْدَهُۥ وَنَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ ءَابَآؤُنَا ۖ فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ ﴿70﴾
უთხრეს: განა იმისთვის მოხვედი, რომ მხოლოდ ალლაჰს ვცეთ თაყვანი და მივატოვოთ ის, რასაც ჩვენი მამა - პაპანი ეთაყვანებოდნენ? (თუ ასეა), მაშ, გვაწვნიე იგი, რითაც გვემუქრები, თუკი შენ ხარ მართალთაგანი!
قَالَ قَدْ وَقَعَ عَلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ رِجْسٌۭ وَغَضَبٌ ۖ أَتُجَٰدِلُونَنِى فِىٓ أَسْمَآءٍۢ سَمَّيْتُمُوهَآ أَنتُمْ وَءَابَآؤُكُم مَّا نَزَّلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَٰنٍۢ ۚ فَٱنتَظِرُوٓا۟ إِنِّى مَعَكُم مِّنَ ٱلْمُنتَظِرِينَ ﴿71﴾
უთხრა: მართლაც გარდაუვალი გახდა თქვენთვის სასჯელი და რისხვა თქვენი ღმერთისგან! ნუთუ იმ სახელების (კერპების) შესახებ მეკამათებით, რომლებიც თქვენ და თქვენმა მამა - პაპებმა დაარქვით? – ალლაჰს მათ შესახებ არანაირი მტკიცებულება არ ჩამოუვლენია. მაშ, დაელოდეთ, ჭეშმარიტად, მეც თქვენთან ერთად ვარ მომლოდინეთაგანი!
فَأَنجَيْنَٰهُ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥ بِرَحْمَةٍۢ مِّنَّا وَقَطَعْنَا دَابِرَ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا ۖ وَمَا كَانُوا۟ مُؤْمِنِينَ ﴿72﴾
შემდეგ, ჩვენი წყალობით, ვიხსენით იგი და ისინიც, ვინც იყვნენ მასთან ერთად, და უკანასკნელის ჩათვლით ყველა ამოვწყვიტეთ, რომლებიც ცრუდ რაცხავდნენ ჩვენს აიათებს/სასწაულებს და არ იყვნენ მორწმუნენი.
وَإِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَٰلِحًۭا ۗ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥ ۖ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ ۖ هَٰذِهِۦ نَاقَةُ ٱللَّهِ لَكُمْ ءَايَةًۭ ۖ فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِىٓ أَرْضِ ٱللَّهِ ۖ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٍۢ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌۭ ﴿73﴾
და (წარვგზავნეთ) სემუდის ხალხთან მათი ძმა სალიჰი, (რომელმაც) უთხრა: ეი, ხალხო ჩემო! თაყვანი ეცით ალლაჰს, არ გაგაჩნიათ მის გარდა სხვა ღვთაება. ჭეშმარიტად, თქვენ მიიღეთ ცხადი მტკიცებულებანი თქვენი ღმერთისგან. ესეც, სასწაულად თქვენთვის ალლაჰის აქლემია, დააცადეთ, იბალახოს ალლაჰის მიწაზე და არაფერი ავნოთ მას, თორემ მწარე სასჯელი დაგატყდებათ![1]
وَٱذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ عَادٍۢ وَبَوَّأَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِن سُهُولِهَا قُصُورًۭا وَتَنْحِتُونَ ٱلْجِبَالَ بُيُوتًۭا ۖ فَٱذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ ٱللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِى ٱلْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿74﴾
და გაიხსენეთ, როცა მონაცვლეებად დაგადგინათ – ‘ადის ხალხის შემდეგ, და დაგაბინავათ დედამიწაზე, რომლის ველებზეც სასახლეებს აგებდით და (კლდოვან) მთებს სახლებად კვეთდით. მაშ, გაიხსენეთ ალლაჰის სიკეთენი და ნუ იბოროტებთ ქვეყნად უკეთურები.
قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لِلَّذِينَ ٱسْتُضْعِفُوا۟ لِمَنْ ءَامَنَ مِنْهُمْ أَتَعْلَمُونَ أَنَّ صَٰلِحًۭا مُّرْسَلٌۭ مِّن رَّبِّهِۦ ۚ قَالُوٓا۟ إِنَّا بِمَآ أُرْسِلَ بِهِۦ مُؤْمِنُونَ ﴿75﴾
თავისი ხალხიდან დიდებულებმა, რომლებიც მედიდურობდნენ, უთხრეს მათ, ვისაც დაბალ ფენად მიიჩნევდნენ და რომლებმაც ირწმუნეს: განა მართლა იცით, რომ სალიჰი თავისი ღმერთის მიერ წარმოგზავნილი შუამავალია? მათ უპასუხეს: ჭეშმარიტად, ჩვენ გვწამს ის, რითაც წარმოგზავნილია იგი!
قَالَ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوٓا۟ إِنَّا بِٱلَّذِىٓ ءَامَنتُم بِهِۦ كَٰفِرُونَ ﴿76﴾
თქვეს მათ, რომელნიც მედიდურობდნენ: უეჭველად, ჩვენ ვართ ურწმუნონი იმის მიმართ, რაც თქვენ ირწმუნეთ!
فَعَقَرُوا۟ ٱلنَّاقَةَ وَعَتَوْا۟ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُوا۟ يَٰصَٰلِحُ ٱئْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلْمُرْسَلِينَ ﴿77﴾
შემდეგ დაკლეს (ის) დედალი აქლემი და ქედმაღლურად დაარღვიეს თავიანთი ღმერთის ბრძანება, შემდეგ კი ასე თქვეს: ეი, საალიჰ! აბა გვაწვნიე ის (სასჯელი), რითაც გვემუქრებოდი, თუ ნამდვილად ხარ შუამავალთაგანი!
فَأَخَذَتْهُمُ ٱلرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِى دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ ﴿78﴾
ამ დროს (ხმაურიანმა) მიწისძვრამ შეიპყრო ისინი და თავიანთ სახლებში პირქვე დამხობილნი დაიხოცნენ.
فَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَةَ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ وَلَٰكِن لَّا تُحِبُّونَ ٱلنَّٰصِحِينَ ﴿79﴾
შემდეგ (საალიჰი) განერიდა მათ და თქვა: ეი, ჩემო ხალხო! ვფიცავ, მე თქვენ გაუწყეთ ჩემი ღმერთის გზავნილი და დაგარიგეთ თქვენდა სასარგებლოდ, მაგრამ თქვენ არ გიყვართ კეთილდამრიგებელნი.
وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِۦٓ أَتَأْتُونَ ٱلْفَٰحِشَةَ مَا سَبَقَكُم بِهَا مِنْ أَحَدٍۢ مِّنَ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿80﴾
ასევე (გაიხსენე/წარვგზავნეთ) ლუტი, - აკი უთხრა თავის ხალხს: ნუთუ იქმთ ისეთ ავზნეობას, რომელიც თქვენამდე სამყაროთა შორის არავის ჩაუდენია?
إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ ٱلرِّجَالَ شَهْوَةًۭ مِّن دُونِ ٱلنِّسَآءِ ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌۭ مُّسْرِفُونَ ﴿81﴾
უეჭველად, თქვენ ვნებით ეახლებით კაცებს ქალების ნაცვლად; უფრო მეტიც, თქვენ ხართ აღვირახსნილი ხალხი.
وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِۦٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓا۟ أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْيَتِكُمْ ۖ إِنَّهُمْ أُنَاسٌۭ يَتَطَهَّرُونَ ﴿82﴾
და არ ყოფილა მისი ხალხის პასუხი, გარდა ამ ნათქვამისა: გააძევეთ ეგენი თქვენი ქალაქიდან, უეჭველად, ეგენი არიან ხალხი, რომლებსაც უმანკოდ მოაქვთ თავი!
فَأَنجَيْنَٰهُ وَأَهْلَهُۥٓ إِلَّا ٱمْرَأَتَهُۥ كَانَتْ مِنَ ٱلْغَٰبِرِينَ ﴿83﴾
შემდეგ ვიხსენით ის და მისი ოჯახი, გარდა მისი ცოლისა, რომელიც უკან დარჩა - განადგურებულთა შორის.
وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًۭا ۖ فَٱنظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُجْرِمِينَ ﴿84﴾
ბოლოს ზემოდან (ქვების) წვიმა დავაწვიმეთ მათ, შეხედე, როგორი იყო ცოდვილთა ბოლო![1]
وَإِلَىٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًۭا ۗ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥ ۖ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ ۖ فَأَوْفُوا۟ ٱلْكَيْلَ وَٱلْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا۟ ٱلنَّاسَ أَشْيَآءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌۭ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿85﴾
და (წარვგზავნეთ) მედაინის ხალხთან მათი ძმა შუ’აიბი, (რომელმაც) უთხრა: ეი, ხალხო ჩემო! თაყვანი ეცით ალლაჰს, არ გაგაჩნიათ მის გარდა სხვა ღვთაება. ჭეშმარიტად, თქვენ მიიღეთ ცხადი მტკიცებულებანი თქვენი ღმერთისგან. მაშ, უერთგულეთ საზომ-საწონს და არ მიაკლოთ ხალხს თავიანთი ქონება.[1] ასევე, ნუ ეწევით უკეთურებას დედამიწაზე, მისი გამოსწორების შემდეგ![2] ეს უფრო სასიკეთოა თქვენთვის, თუკი თქვენ ხართ მორწმუნენი.
وَلَا تَقْعُدُوا۟ بِكُلِّ صِرَٰطٍۢ تُوعِدُونَ وَتَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ مَنْ ءَامَنَ بِهِۦ وَتَبْغُونَهَا عِوَجًۭا ۚ وَٱذْكُرُوٓا۟ إِذْ كُنتُمْ قَلِيلًۭا فَكَثَّرَكُمْ ۖ وَٱنظُرُوا۟ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿86﴾
და არ ჩაუჯდეთ ყოველი გზის სათავეში, რათა (აშინებდეთ და) აბრკოლებდეთ ალლაჰის გზისგან მას, ვინც ირწმუნა იგი და გინდათ მისი მრუდედ წარმოჩინება.[1] გაიხსენეთ, რომ ცოტა იყავით და მან გაგამრავლათ! მაშ, შეხედეთ, თუ როგორი იყო უკეთურების მთესველთა ბოლო!
وَإِن كَانَ طَآئِفَةٌۭ مِّنكُمْ ءَامَنُوا۟ بِٱلَّذِىٓ أُرْسِلْتُ بِهِۦ وَطَآئِفَةٌۭ لَّمْ يُؤْمِنُوا۟ فَٱصْبِرُوا۟ حَتَّىٰ يَحْكُمَ ٱللَّهُ بَيْنَنَا ۚ وَهُوَ خَيْرُ ٱلْحَٰكِمِينَ ﴿87﴾
და თუ თქვენში იქნება ჯგუფი, რომელსაც სწამს ის, რითაც ვარ წარმოგზავნილი, და ჯგუფიც, რომელსაც არ სწამს, მაშინ მოითმინეთ (ურწმუნოებო ), ვიდრე ალლაჰი არ განსჯის ჩვენ შორის, და ის მსაჯულთა შორის საუკეთესოა.
۞ قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لَنُخْرِجَنَّكَ يَٰشُعَيْبُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ مَعَكَ مِن قَرْيَتِنَآ أَوْ لَتَعُودُنَّ فِى مِلَّتِنَا ۚ قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَٰرِهِينَ ﴿88﴾
თავისი ხალხიდან დიდებულებმა, რომლებიც მედიდურობდნენ, უთხრეს: ეი, შუ’აიბ! აუცილებლად გაგაძევებთ ჩვენი ქალაქიდქან შენ და მათ, ვინც ირწმუნეს შენთან ერთად ან უთუოდ დაგაბრუნებთ ჩვენს რჯულზე! მან თქვა: თუნდაც რომ არ გვინდოდეს?
قَدِ ٱفْتَرَيْنَا عَلَى ٱللَّهِ كَذِبًا إِنْ عُدْنَا فِى مِلَّتِكُم بَعْدَ إِذْ نَجَّىٰنَا ٱللَّهُ مِنْهَا ۚ وَمَا يَكُونُ لَنَآ أَن نَّعُودَ فِيهَآ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّنَا ۚ وَسِعَ رَبُّنَا كُلَّ شَىْءٍ عِلْمًا ۚ عَلَى ٱللَّهِ تَوَكَّلْنَا ۚ رَبَّنَا ٱفْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِٱلْحَقِّ وَأَنتَ خَيْرُ ٱلْفَٰتِحِينَ ﴿89﴾
უთუოდ ალლაჰის მიმართ ცილის მწამებელნი ვიქნებით, თუკი დავუბრუნდეთ თქვენს რჯულს, მას შემდეგ რაც ალლაჰმა გვიხსნა მისგან. შეუძლებელია ჩვენ მას დავუბრუნდეთ, გარდა იმისა თუკი ინება ალლაჰმა, ჩვენმა ღმერთმა.[1] ჩვენი ღმერთი ყველაფერს გარემოიცავს ცოდნით.[2] ჩვენ ალლაჰს მივენდეთ. ღმერთო ჩვენო! ჩვენსა და ჩვენს ხალხს შორის ჭეშმარიტებით განსაჯე და შენ ხარ მსაჯულთა საუკეთესო!
وَقَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لَئِنِ ٱتَّبَعْتُمْ شُعَيْبًا إِنَّكُمْ إِذًۭا لَّخَٰسِرُونَ ﴿90﴾
ხოლო თავისი ხალხიდან დიდებულებმა, რომლებმაც არ ირწმუნეს, თქვეს: ვფიცავთ, თუკი შუ’აიბს გაჰყვებით, მაშინ თქვენ აუცილებლად იქნებით წაგებულნი.
فَأَخَذَتْهُمُ ٱلرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِى دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ ﴿91﴾
ამ დროს (ხმაურიანმა) მიწისძვრამ შეიპყრო ისინი და თავიანთ სახლებში პირქვე დამხობილნი დაიხოცნენ.
ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًۭا كَأَن لَّمْ يَغْنَوْا۟ فِيهَا ۚ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًۭا كَانُوا۟ هُمُ ٱلْخَٰسِرِينَ ﴿92﴾
რომელთაც ცრუდ შერაცხეს შუ’აიბი, მათ თითქოს იქ არასოდეს უცხოვრიათ.[1] რომელთაც შუ’აიბი ცრუდ შერაცხეს თვითონ აღმოჩდნენ წაგებულნი.
فَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ ۖ فَكَيْفَ ءَاسَىٰ عَلَىٰ قَوْمٍۢ كَٰفِرِينَ ﴿93﴾
შემდეგ (შუ’აიბი) განერიდა მათ[1] და თქვა: ეი, ჩემო ხალხო! ვფიცავ, მე თქვენ გაუწყეთ ჩემი ღმერთის გზავნილები და დაგარიგეთ თქვენდა სასარგებლოდ, მაშ როგორღა უნდა ვწუხდე ურწმუნო ხალხზე?!
وَمَآ أَرْسَلْنَا فِى قَرْيَةٍۢ مِّن نَّبِىٍّ إِلَّآ أَخَذْنَآ أَهْلَهَا بِٱلْبَأْسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ ﴿94﴾
და რომელიმე ქალაქში ისე არ წარგვიგზავნია მაცნე, რომ მისი ხალხი სირთულითა და ზიანით არ შეგვეპყრო,[1] რათა იქნებ სიამაყე დაეთმოთ.
ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ ٱلسَّيِّئَةِ ٱلْحَسَنَةَ حَتَّىٰ عَفَوا۟ وَّقَالُوا۟ قَدْ مَسَّ ءَابَآءَنَا ٱلضَّرَّآءُ وَٱلسَّرَّآءُ فَأَخَذْنَٰهُم بَغْتَةًۭ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿95﴾
შემდეგ უკეთურების ადგილას სიკეთე ჩავუნაცვლეთ,[1] ისე რომ იმატეს[2] და ბოლოს თქვეს: ჩვენს წინაპრებსაც შეეხოთ ჭირი და ლხინი.[3] მერე უეცრად (სასჯელით) შევიპყარით ისინი და თვითონ აზრზეც არ იყვნენ
وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ ٱلْقُرَىٰٓ ءَامَنُوا۟ وَٱتَّقَوْا۟ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍۢ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلْأَرْضِ وَلَٰكِن كَذَّبُوا۟ فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ ﴿96﴾
იმ ქალაქის მკვიდრთ რომ ერწმუნათ და რიდი ჰქონოდათ, უთუოდ გავუხსნიდით ზეცისა და დედამიწის ბარაქას,[1] მაგრამ მათ ცრუდ შერაცხეს[2] და ჩვენც (სასჯელით) შევიპყარით ისინი, იმის გამო რასაც იხვეჭდნენ.
أَفَأَمِنَ أَهْلُ ٱلْقُرَىٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا بَيَٰتًۭا وَهُمْ نَآئِمُونَ ﴿97﴾
ნუთუ თავს უსაფრთხო გრძნობდნენ იმ ქალაქთა მკვიდრნი, რომ ღამით არ ეწევოდათ ჩვენი რისხვა, როცა მათ სძინავდათ?
أَوَأَمِنَ أَهْلُ ٱلْقُرَىٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا ضُحًۭى وَهُمْ يَلْعَبُونَ ﴿98﴾
ან იქნებ თავს უსაფრთხო გრძნობდნენ იმ ქალაქთა მკვიდრნი, რომ დილით არ ეწევოდათ ჩვენი რისხვა, როცა ისინი ერთობოდნენ?
أَفَأَمِنُوا۟ مَكْرَ ٱللَّهِ ۚ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلْقَوْمُ ٱلْخَٰسِرُونَ ﴿99﴾
ნუთუ თავს უსაფრთხოდ გრძნობდნენ ალლაჰის მახისგან? წამხდარი ხალხის გარდა ალლაჰის მახისგან თავს უსაფრთხოდ არავინ იგრძნობს.[1]
أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ ٱلْأَرْضَ مِنۢ بَعْدِ أَهْلِهَآ أَن لَّوْ نَشَآءُ أَصَبْنَٰهُم بِذُنُوبِهِمْ ۚ وَنَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ ﴿100﴾
ნუთუ კიდევ არ არის ცხადი იმათთვის, ვინც წინანდელ მკვიდრთა (განადგურების) შემდეგ მკვიდრობენ დედამიწას, რომ თუკი ვინებებთ თავიანთი ცოდვების გამო მათაც (უბედურებებს) შევამთხვევთ, გულებს დავუბეჭდავთ და ვეღარაფერს შეისმენენ?!
تِلْكَ ٱلْقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنۢبَآئِهَا ۚ وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِٱلْبَيِّنَٰتِ فَمَا كَانُوا۟ لِيُؤْمِنُوا۟ بِمَا كَذَّبُوا۟ مِن قَبْلُ ۚ كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ ٱلْكَٰفِرِينَ ﴿101﴾
აი ქალაქები, რომელთა ამბებსაც გითხრობთ შენ.[1] ჭეშმარიტად, მათთან მივიდნენ თავიანთი შუამავლები ცხადი მტკიცებულებითურთ, თუმცა ისინი არ იყვნენ იმის დამჯერებელნი, რასაც მანამდე უკვე სიცდუედ მიიჩნევდნენ.[2] ამგვარად ბეჭდავს ალლაჰი ურწმუნოთა გულებს.
وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِم مِّنْ عَهْدٍۢ ۖ وَإِن وَجَدْنَآ أَكْثَرَهُمْ لَفَٰسِقِينَ ﴿102﴾
და ვერ ვპოვეთ უმრავლეს მათგანში აღთქმა, თუმცა ვნახეთ, რომ მათი უმრავლესობა იყო უღირსი.
ثُمَّ بَعَثْنَا مِنۢ بَعْدِهِم مُّوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَآ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَإِي۟هِۦ فَظَلَمُوا۟ بِهَا ۖ فَٱنظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿103﴾
მერე, მათ შემდეგ ფარაონსა და მის დიდებულებთან წარვგზავნეთ მუსა აიათებითურთ/სასწაულებითურთ, მათ კი უსამართლოდ მიუდგნენ მას (აიათებს/სასწაულებს). მაშ შეხედე როგორია უკეთურების მთესველთა ბოლო.
وَقَالَ مُوسَىٰ يَٰفِرْعَوْنُ إِنِّى رَسُولٌۭ مِّن رَّبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿104﴾
და უთხრა მუსამ: ეი, ფარაონ! მე ვარ ვარ შუამავალი, წარმოგზავნილი სამყაროთა ღმერთის მიერ.
حَقِيقٌ عَلَىٰٓ أَن لَّآ أَقُولَ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلْحَقَّ ۚ قَدْ جِئْتُكُم بِبَيِّنَةٍۢ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِىَ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ﴿105﴾
ჩემი ვალია, ალლაჰის შესახებ ჭეშმარიტების გარდა არაფერი ვთქვა. ჭეშმარიტად, თქვენთან ცხადი მტკიცებულებით მოვედი თქვენი ღმერთისგან. მაშ, ჩემთან ერთად გამოუშვი ისრაელის მოდგმა.[1]
قَالَ إِن كُنتَ جِئْتَ بِـَٔايَةٍۢ فَأْتِ بِهَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ ﴿106﴾
(ფარაონმა) უთხრა: თუკი სასწაულით ხარ მოსული, მაშინ გვაჩვენე იგი – თუკი შენ ხარ მართალთაგანი!
فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِىَ ثُعْبَانٌۭ مُّبِينٌۭ ﴿107﴾
მუსამ დააგდო თავისი ჯოხი და უმალვე აშკარა გველად იქცა.
وَنَزَعَ يَدَهُۥ فَإِذَا هِىَ بَيْضَآءُ لِلنَّٰظِرِينَ ﴿108﴾
შემდეგ ხელი ამოიღო (უბიდან) და ის იყო (ელვარე) თეთრი მხედველთათვის.
قَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَٰذَا لَسَٰحِرٌ عَلِيمٌۭ ﴿109﴾
ფარაონის დიდებულებმა თქვეს: უეჭველად, ეს არის ჯადოქარი მცოდნე.
يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ ۖ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿110﴾
მას თქვენი გაძევება უნდა თქვენივე სამშობლოდან. აბა რას მირჩევთ?
قَالُوٓا۟ أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِى ٱلْمَدَآئِنِ حَٰشِرِينَ ﴿111﴾
უთხრეს: შეაყოვნე ის და მისი ძმა და ქალაქებში (ჯადოქართა) შემკრებელნი გაგზავნე.
يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَٰحِرٍ عَلِيمٍۢ ﴿112﴾
რათა მოგგვარონ ყველა მცოდნე ჯადოქარი.
وَجَآءَ ٱلسَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالُوٓا۟ إِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ ٱلْغَٰلِبِينَ ﴿113﴾
ფარაონთან ჯადოქრები მივიდნენ და უთხრეს: უეჭველად, დიდი ჯილდო გვერგოს თუკი ჩვენ აღმოვჩნდეთ გამარჯვებულნი!
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ لَمِنَ ٱلْمُقَرَّبِينَ ﴿114﴾
მიუგო: დიახ, თქვენ უთუოდ იქნებით დაახლოებულთაგანი.
قَالُوا۟ يَٰمُوسَىٰٓ إِمَّآ أَن تُلْقِىَ وَإِمَّآ أَن نَّكُونَ نَحْنُ ٱلْمُلْقِينَ ﴿115﴾
მათ უთხრეს: ეი, მუსა! ან შენ გადააგდე (ჯოხი) ან ჩვენ ვიქნებით გადამგდებელნი.
قَالَ أَلْقُوا۟ ۖ فَلَمَّآ أَلْقَوْا۟ سَحَرُوٓا۟ أَعْيُنَ ٱلنَّاسِ وَٱسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَآءُو بِسِحْرٍ عَظِيمٍۢ ﴿116﴾
(მუსამ) უთხრა: გადააგდეთ! ხოლო როდესაც დაყარეს, ხალხს თვალები მოუჯადოვეს, შეაძრწუნეს ისინი და ძლიერი ჯადოსნობით მოვიდნენ.
۞ وَأَوْحَيْنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ ۖ فَإِذَا هِىَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿117﴾
და ზეშთავაგონეთ მუსა, რომ გადააგდე შენი ჯოხი. აი ისიც ჩაყლაპავს ყველაფერს, რასაც ისინი მზაკვრობენ.
فَوَقَعَ ٱلْحَقُّ وَبَطَلَ مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿118﴾
ამგვარად გამოაშკარავდა ჭეშმარიტება და ფუჭად იქცა ის რასაც ისინი აკეთებდნენ.
فَغُلِبُوا۟ هُنَالِكَ وَٱنقَلَبُوا۟ صَٰغِرِينَ ﴿119﴾
იქვე დამარცხდნენ და დამცირებულად გარდაიქცნენ.
وَأُلْقِىَ ٱلسَّحَرَةُ سَٰجِدِينَ ﴿120﴾
მაშინვე დაეცნენ ჯადოქრები სეჯდეს მკეთებელნი.
قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا بِرَبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿121﴾
თქვეს: ვირწმუნეთ სამყაროთა ღმერთი,
رَبِّ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ﴿122﴾
ღმერთი მუსას და ჰარუნისა!
قَالَ فِرْعَوْنُ ءَامَنتُم بِهِۦ قَبْلَ أَنْ ءَاذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌۭ مَّكَرْتُمُوهُ فِى ٱلْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا۟ مِنْهَآ أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿123﴾
ფარაონმა თქვა: ნუთუ მანამდე ირწმუნეთ მისი ვიდრე მე დაგრთავდეთ ნებას? უეჭველად, ეს არის მზაკვრობა, რომელიც დაგეგმეთ ამ ქალაქში, რათა მისგან გაიყვანოთ მისი მკვიდრნი, შემდეგ გაიგებთ (რაც მოგელით).
لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَٰفٍۢ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿124﴾
უთუოდ დაგაჭრით ხელებს და ფეხებს ურთიერთ საპირისპიროდ, შემდეგ კი ჯვარზე გაგაკრავთ ყველას.
قَالُوٓا۟ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿125﴾
მიუგეს: ჭეშმარიტად, ჩვენ დავბრუნდებით ჩვენსავე ღმერთთან!
وَمَا تَنقِمُ مِنَّآ إِلَّآ أَنْ ءَامَنَّا بِـَٔايَٰتِ رَبِّنَا لَمَّا جَآءَتْنَا ۚ رَبَّنَآ أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًۭا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ ﴿126﴾
მხოლოდ იმისთვის გწადია შურიიძიო ჩვენზე, რაკი ვირწმუნეთ ჩვენი ღმერთის სასწაულები, რომელიც ჩვენთან მოვიდა! ღმერთო, აღგვავასე მოთმინებით და მუსლიმებად/მორჩილებად მიგვიბარე!
وَقَالَ ٱلْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُۥ لِيُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَءَالِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَآءَهُمْ وَنَسْتَحْىِۦ نِسَآءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَٰهِرُونَ ﴿127﴾
ფარაონის ხალხიდან დიდებულებმა თქვეს: ნუთუ დაანებებ მუსას და მის ხალხს, რომ უკეთურება თესონ დედამიწაზე, მიგატოვონ შენ და შენი ღვთაებები?! მიუგო: დავხოცავთ მათ ვაჟებს და დავზოგავთ ქალებს, ჩვენ ხომ მძლენი ვართ მათზე.
قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ ٱسْتَعِينُوا۟ بِٱللَّهِ وَٱصْبِرُوٓا۟ ۖ إِنَّ ٱلْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَآءُ مِنْ عِبَادِهِۦ ۖ وَٱلْعَٰقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿128﴾
უთხრა მუსამ თავის ხალხს: შეწევნა სთხოვეთ ალლაჰს და მოთმინება გამოიჩინეთ! ჭეშმარიტად, ეს ქვეყანა ალლაჰს ეკუთვნის და მას უმემკვიდრებს იმას, ვისაც ინებებს თავის მსახურთაგან, ხოლო კარგი ბოლო ღვთისმოშითათვისაა.
قَالُوٓا۟ أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِنۢ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِى ٱلْأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ ﴿129﴾
უთხრეს: მანამდეც ვიტანჯებოდით ვიდრე მოხვიდოდი ჩვენთან და მას შემდეგაც რაც შენ მოხვედი. (მუსამ) უთხრა: იქნებ თქვენმა ღმერთმა მოასპს მტერი თქვენი და მათ ნაცვლად თქვენ დაგამკვიდროთ ამ ქვეყნად და დაგაკვირდეთ თუ როგორ მოიქცევით.
وَلَقَدْ أَخَذْنَآ ءَالَ فِرْعَوْنَ بِٱلسِّنِينَ وَنَقْصٍۢ مِّنَ ٱلثَّمَرَٰتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ﴿130﴾
და მართლაც შევიპყარით ფარაონის სახლეული მრავალწლიანი გვალვითა და ნაკლებ მოსავლიანობით, იქნებ გაიაზრონ და არ დაივიწყონ.
فَإِذَا جَآءَتْهُمُ ٱلْحَسَنَةُ قَالُوا۟ لَنَا هَٰذِهِۦ ۖ وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌۭ يَطَّيَّرُوا۟ بِمُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ ۗ أَلَآ إِنَّمَا طَٰٓئِرُهُمْ عِندَ ٱللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿131﴾
როდესაც სიკეთე ეწვიათ, თქვეს: ეს არის ჩვენთვის (რომელიც დავიმსახურეთ), და თუ უბედურება დაატყდათ, მაშინ (ამ უიღბლობას) მუსას და მასთან ერთად მყოფებს მიაწერდნენ. იცოდეთ რომ, ჭეშმარიტად, მათი იღბალი ალლაჰთანაა, მაგრამ მათი უმრავლესობა არ უწყის.
وَقَالُوا۟ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِۦ مِنْ ءَايَةٍۢ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ ﴿132﴾
მათ უთხრეს: ჩვენს მოსაჯადოებლად რამდენი სასწაულიც არ უნდა მოიტანო, ჩვენ მაინც არ დაგიჯერებთ!
فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ ٱلطُّوفَانَ وَٱلْجَرَادَ وَٱلْقُمَّلَ وَٱلضَّفَادِعَ وَٱلدَّمَ ءَايَٰتٍۢ مُّفَصَّلَٰتٍۢ فَٱسْتَكْبَرُوا۟ وَكَانُوا۟ قَوْمًۭا مُّجْرِمِينَ ﴿133﴾
შემდეგ მათთან ცალკეულ სასწაულებად წარვგზავნეთ ღვარცოფი, კალიები, მწერები, ბაყაყები და სისხლი,[1] მაგრამ ისინი öგამედიდურდნენ და ცოდვილ ხალხად იქცნენ.
وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ ٱلرِّجْزُ قَالُوا۟ يَٰمُوسَى ٱدْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ ۖ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا ٱلرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ﴿134﴾
და როცა თავს დაატყდათ სასჯელი, მათ თქვეს: ო, მუსა! ჩვენთვის შეევედრე შენს ღმერთს, რაც აღგითქვა![1] ვფიცავთ, რომ თუკი აგვაცილებ ამ სასჯელს, უთუოდ გირწმუნებთ და შენთან ერთად აუცილებლად წარმოვგზავნით ისრაელის მოდგმას.[2]
فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ ٱلرِّجْزَ إِلَىٰٓ أَجَلٍ هُم بَٰلِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ ﴿135﴾
მაგრამ, როგორც კი სასჯელი ვაცილეთ, გარკვეული დროით – რომელსაც თვითონვე უახლოვდებოდნენ[1] – მაშინვე არღვევდნენ სიტყვას.
فَٱنتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَٰهُمْ فِى ٱلْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنْهَا غَٰفِلِينَ ﴿136﴾
ბოლოს შური ვიძიეთ მათზე და ზღვაში დავახრჩვეთ ისინი, იმის გამო რომ მათ ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები და მათ მიმართ იყვნენ უგულისყურონი.
وَأَوْرَثْنَا ٱلْقَوْمَ ٱلَّذِينَ كَانُوا۟ يُسْتَضْعَفُونَ مَشَٰرِقَ ٱلْأَرْضِ وَمَغَٰرِبَهَا ٱلَّتِى بَٰرَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ ٱلْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ بِمَا صَبَرُوا۟ ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُۥ وَمَا كَانُوا۟ يَعْرِشُونَ ﴿137﴾
და ჩვენს მიერ დალოცვილი ქვეყნის აღმოსავლეთისა და დასავლეთის მემკვიდრეებად ვაქციეთ ხალხი, რომლებიც იჩაგრებოდნენ, ამგვარად აღსრულდა შენი ღმერთის კეთილი სიტყვა ისრაელის მოდგმისადმი, იმის გამო რაც მოითმინეს. ხოლო დავაქციეთ ის ყველაფერი, რასაც აკეთებდა ფარაონი და მისი ხალხი და რაც აგებდნენ.
وَجَٰوَزْنَا بِبَنِىٓ إِسْرَٰٓءِيلَ ٱلْبَحْرَ فَأَتَوْا۟ عَلَىٰ قَوْمٍۢ يَعْكُفُونَ عَلَىٰٓ أَصْنَامٍۢ لَّهُمْ ۚ قَالُوا۟ يَٰمُوسَى ٱجْعَل لَّنَآ إِلَٰهًۭا كَمَا لَهُمْ ءَالِهَةٌۭ ۚ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌۭ تَجْهَلُونَ ﴿138﴾
და ისრაელის მოდგმა ზღვაზე გადავიყვანეთ. მალევე გადაეყარნენ ხალხს, რომლებიც თავიანთ კერპებს ეთაყვანებოდნენ.[1] მათ თქვეს: ეი მუსა! ჩვენთვისაც დაადგინე ღვთაებები, როგორი ღვთაებებიც მათ ჰყავთ. (მუსამ) უთხრა: უეჭველად, თქვენ ხართ ხალხი, უმეცრად იქცევით.
إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ مُتَبَّرٌۭ مَّا هُمْ فِيهِ وَبَٰطِلٌۭ مَّا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿139﴾
უეჭველად, დამღუპველია იგი, რაშიც ეგენი იმყოფებიან და ფუჭია ისიც, რასაც აკეთებენ.[1]
قَالَ أَغَيْرَ ٱللَّهِ أَبْغِيكُمْ إِلَٰهًۭا وَهُوَ فَضَّلَكُمْ عَلَى ٱلْعَٰلَمِينَ ﴿140﴾
(მუსამ) უთხრა: განა ალლაჰის გარდა სხვა ღვთაება უნდა ვეძიო თქვენთვის, როდესაც მან გამოგარჩიათ სამყაროთა წინაშე?!
وَإِذْ أَنجَيْنَٰكُم مِّنْ ءَالِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوٓءَ ٱلْعَذَابِ ۖ يُقَتِّلُونَ أَبْنَآءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَآءَكُمْ ۚ وَفِى ذَٰلِكُم بَلَآءٌۭ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌۭ ﴿141﴾
აკი გიხსენით ფარაონის სახლეულისგან, რომლებიც სასტიკ ტანჯვას გაწევინებდნენ, ხოცავდენ თქვენს ვაჟიშვილებს და ზოგავდნენ თქვენს ქალიშვილებს, და ამ ყველაფერში იყო დიდი განსაცდელი თქვენთვის.
۞ وَوَٰعَدْنَا مُوسَىٰ ثَلَٰثِينَ لَيْلَةًۭ وَأَتْمَمْنَٰهَا بِعَشْرٍۢ فَتَمَّ مِيقَٰتُ رَبِّهِۦٓ أَرْبَعِينَ لَيْلَةًۭ ۚ وَقَالَ مُوسَىٰ لِأَخِيهِ هَٰرُونَ ٱخْلُفْنِى فِى قَوْمِى وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ ٱلْمُفْسِدِينَ ﴿142﴾
და აღვუთქვით მუსას ოცდაათი ღამე, შემდეგ სრულვქმენით იგი ათით;[1] ბოლოს აღსრულდა თავისი ღმერთის მიერ დადგენილი ვადა ორმოცი ღამე. მუსამ თავის ძმას, ჰარუნს უთხრა:[2] იყავი ჩემი ნაცვალი ჩემს ხალხში, ასევე იყავი მოკეთე და არ გაჰყვე უკეთურების მთესველთა გზას.
وَلَمَّا جَآءَ مُوسَىٰ لِمِيقَٰتِنَا وَكَلَّمَهُۥ رَبُّهُۥ قَالَ رَبِّ أَرِنِىٓ أَنظُرْ إِلَيْكَ ۚ قَالَ لَن تَرَىٰنِى وَلَٰكِنِ ٱنظُرْ إِلَى ٱلْجَبَلِ فَإِنِ ٱسْتَقَرَّ مَكَانَهُۥ فَسَوْفَ تَرَىٰنِى ۚ فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُۥ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُۥ دَكًّۭا وَخَرَّ مُوسَىٰ صَعِقًۭا ۚ فَلَمَّآ أَفَاقَ قَالَ سُبْحَٰنَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا۠ أَوَّلُ ٱلْمُؤْمِنِينَ ﴿143﴾
ხოლო როდესაც მოვიდა მუსა, ჩვენს მიერ დათქმული ვადის აღსასრულებლად და მას დაელაპარაკა მისი ღმერთი, მან თქვა: ღმერთო დამენახე, რომ შემოგხედო შენ! მან უთხრა: (ამქვეყნად) ვერასოდეს დამინახავ მე, მაგრამ შეხედე მთას, თუკი ის უძრავად დარჩება თავის ადგილზე, მაშინ შენც დამინახავ! ხოლო როგორც კი მისი ღმერთი მთას გამოეცხადა, მაშინვე მტვრად აქცია იგი და მუსაც უგონოდ დაეცა. როდესაც გონს მოეგო, თქვა: შენ ყოვლად უნაკლო ხარ, ვინანიებ შენს წინაშე და მე ვარ პირველი მორწმუნეთაგანი.
قَالَ يَٰمُوسَىٰٓ إِنِّى ٱصْطَفَيْتُكَ عَلَى ٱلنَّاسِ بِرِسَٰلَٰتِى وَبِكَلَٰمِى فَخُذْ مَآ ءَاتَيْتُكَ وَكُن مِّنَ ٱلشَّٰكِرِينَ ﴿144﴾
(ღმერთმა) უთხრა: ეი, მუსა! უეჭველად მე შენ გამოგარჩიე ადამიანთა შორის ჩემს მიერ მონიჭებული შუამავლირი მისიითა და ჩემი სიტყვით, მაშ აიღე ის, რაც შენთვის მიბოძებია და იყავ მადლიერთაგანი!
وَكَتَبْنَا لَهُۥ فِى ٱلْأَلْوَاحِ مِن كُلِّ شَىْءٍۢ مَّوْعِظَةًۭ وَتَفْصِيلًۭا لِّكُلِّ شَىْءٍۢ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍۢ وَأْمُرْ قَوْمَكَ يَأْخُذُوا۟ بِأَحْسَنِهَا ۚ سَأُو۟رِيكُمْ دَارَ ٱلْفَٰسِقِينَ ﴿145﴾
ჩვენ მას ფილებზე[1] დავუწერეთ ყოველგვარი რჩევა-დარიგება[2] და ყველა დეტალი.[3] მაშ აიღე იგი მთელი სერიოზულობით და შენს ხალხსაც უბრძანე, შეუდგეს მის საუკეთესო ფორმით აღსრულებას! მალე გიჩვენებთ უღირსთა სამყოფელს.
سَأَصْرِفُ عَنْ ءَايَٰتِىَ ٱلَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِى ٱلْأَرْضِ بِغَيْرِ ٱلْحَقِّ وَإِن يَرَوْا۟ كُلَّ ءَايَةٍۢ لَّا يُؤْمِنُوا۟ بِهَا وَإِن يَرَوْا۟ سَبِيلَ ٱلرُّشْدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًۭا وَإِن يَرَوْا۟ سَبِيلَ ٱلْغَىِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًۭا ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنْهَا غَٰفِلِينَ ﴿146﴾
ჩემს აიათებს/სასწაულებს დავაშორებ მათ, რომელნიც უსამართლოდ მედიდურობენ დედამიწაზე, მათ ყველა აიათიც/სასწაულიც რომ დაინახონ მაინც არ ირწმუნებენ მას, რომ დაინახონ სწორი გზა, გზად არ დაიდგენენ მას; მრუდე გზას თუკი ნახავენ, გზად აირჩევენ მას, იმიტომ რომ მათ უარყვეს ჩვენი აიათები/სასწაულები და უგულისყურონი იყვნენ მის მიმართ.
وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَلِقَآءِ ٱلْءَاخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَٰلُهُمْ ۚ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿147﴾
ხოლო რომელთაც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები და შეხვედრა უკანასკნელი,[1] ამაოდ იქცა მათი ნამოქმედარი,[2] განა სხვა რამ მიეზღვებათ გარდა იმისა რასაც სჩადიოდნენ?!
وَٱتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَىٰ مِنۢ بَعْدِهِۦ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًۭا جَسَدًۭا لَّهُۥ خُوَارٌ ۚ أَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّهُۥ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا ۘ ٱتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ ﴿148﴾
მუსას ხალხმა მის შემდეგ,[1] თავიანთი (ოქროს) სამკაულებისგან დაიდგინეს ხბოს სხეული,[2] რომელიც ბღავოდა.[3] ნუთუ ვერ ხედავენ, რომ მას არ შეუძლია მათთან საუბარი და ვერც ჭეშმარიტ გზაზე დააკვალიანებს მათ?! (სათაყვანებლად) აირჩიეს იგი და იყვნენ უსამართლონი.[4]
وَلَمَّا سُقِطَ فِىٓ أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا۟ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلْخَٰسِرِينَ ﴿149﴾
ხოლო როცა მოინანიეს[1] და ნახეს რომ მართლაც გზააბნევაში იმყოფებიან, თქვეს: თუ არ შეგვიწყალებს ჩვენი ღმერთი და არ გვაპატიებს, უთუოდ ჩვენ ვიქნებით წაგებულთაგნნი!
وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰٓ إِلَىٰ قَوْمِهِۦ غَضْبَٰنَ أَسِفًۭا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِى مِنۢ بَعْدِىٓ ۖ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ ۖ وَأَلْقَى ٱلْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُۥٓ إِلَيْهِ ۚ قَالَ ٱبْنَ أُمَّ إِنَّ ٱلْقَوْمَ ٱسْتَضْعَفُونِى وَكَادُوا۟ يَقْتُلُونَنِى فَلَا تُشْمِتْ بِىَ ٱلْأَعْدَآءَ وَلَا تَجْعَلْنِى مَعَ ٱلْقَوْمِ ٱلظَّٰلِمِينَ ﴿150﴾
და როდესაც მუსა თავის ხალხთან განრისხებულ-დამწუხრებული დაბრუნდა, თქვა: რა ცუდი ნაცვლობა გამიწიეთ ჩემს არყოფაში! დაასწარით თქვენი ღმერთის ბრძანებას არა?![1] ამ დროს მან დაყარა ფილები და თავის ძმას თავში სწვდა, თავისკენ ექაჩებოდა. (ჰარუნმა) უთხრა: დედაჩემის ძეო! უეჭველად, ხალხმა მე დამჯაბნა და ის ის იყო მკლავდნენ, ამიტომ მტერი არ გაახარო ჩემზე და უღირს ხალხთა შორის არ ჩამთვალო!
قَالَ رَبِّ ٱغْفِرْ لِى وَلِأَخِى وَأَدْخِلْنَا فِى رَحْمَتِكَ ۖ وَأَنتَ أَرْحَمُ ٱلرَّٰحِمِينَ ﴿151﴾
(მუსამ) თქვა: ღმერთო, შემიწყალე მე და ჩემი ძმაც და შეგვიყვანე შენი წყალობის წიაღში. შენ ხომ მოწყალეთა უმოწყალესი ხარ!
إِنَّ ٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُوا۟ ٱلْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌۭ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌۭ فِى ٱلْحَيَوٰةِ ٱلدُّنْيَا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِى ٱلْمُفْتَرِينَ ﴿152﴾
უეჭველად, ისინი რომელთაც ხბო დაიდგინეს (კერპად), თავიანთი ღმერთისგან შეხვდებიან რისხვას და დამცირებას ამ ქვეყნიურ ცხოვრებაში და ამგვარად დავსჯით (ღვთის მიმართ) ცილისმწამებელთ.
وَٱلَّذِينَ عَمِلُوا۟ ٱلسَّيِّـَٔاتِ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِهَا وَءَامَنُوٓا۟ إِنَّ رَبَّكَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌۭ رَّحِيمٌۭ ﴿153﴾
ხოლო რომელთაც უკეთურებები აკეთეს, მერე მოინანიეს მას შემდეგ და ირწმუნეს, ჭეშმარიტად, შენი ღმერთი ამის შემდეგაც უთუო მპატიებელი და მოწყალეა.
وَلَمَّا سَكَتَ عَن مُّوسَى ٱلْغَضَبُ أَخَذَ ٱلْأَلْوَاحَ ۖ وَفِى نُسْخَتِهَا هُدًۭى وَرَحْمَةٌۭ لِّلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ ﴿154﴾
და როდესაც მუსას ბრაზი ჩაუცხრა, ფილები აიღო.[1] მის ერთ-ერთ ნუსხაში იყო ჭეშმარიტების გზამკვლევი და წყალობა მათთვის, რომელთაც შიში აქვთ თავიანთი ღმერთის მიმართ.
وَٱخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُۥ سَبْعِينَ رَجُلًۭا لِّمِيقَٰتِنَا ۖ فَلَمَّآ أَخَذَتْهُمُ ٱلرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِيَّٰىَ ۖ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ ٱلسُّفَهَآءُ مِنَّآ ۖ إِنْ هِىَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَآءُ وَتَهْدِى مَن تَشَآءُ ۖ أَنتَ وَلِيُّنَا فَٱغْفِرْ لَنَا وَٱرْحَمْنَا ۖ وَأَنتَ خَيْرُ ٱلْغَٰفِرِينَ ﴿155﴾
შემდეგ მუსამ ჩვენს მიერ დადგენილი დროისთვის თავისი ხალხიდან სამოცდაათი კაცი ამოარჩია,[1] როდესაც ძლიერმა რყევამ შეიპყრო ისინი,[2] (მუსამ) ღაღად ჰყო: ღმერთო, რომ გენება მათ აქამდეც გაანადგურებდი და მეც![3] ნუთუ გაგვანადგურებ იმის გამო, რაც ჩაიდინეს ჭკუასუსტებმა ჩვენგან? ეს მხოლოდ გამოცდაა შენგან, მისით იმას აცდუნებ, ვისთვისაც ინებებ და ჭეშმარიტ გზაზე დააკვალიანებ მას, ვისთვისაც გნებავს. შენ ჩვენი მფარველი ხარ, დაე გვაპატიე ჩვენ და შეგვიწყალე, შენ მპატიებელთა შორის ყველაზე ხეირიანი ხარ!
۞ وَٱكْتُبْ لَنَا فِى هَٰذِهِ ٱلدُّنْيَا حَسَنَةًۭ وَفِى ٱلْءَاخِرَةِ إِنَّا هُدْنَآ إِلَيْكَ ۚ قَالَ عَذَابِىٓ أُصِيبُ بِهِۦ مَنْ أَشَآءُ ۖ وَرَحْمَتِى وَسِعَتْ كُلَّ شَىْءٍۢ ۚ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَٱلَّذِينَ هُم بِـَٔايَٰتِنَا يُؤْمِنُونَ ﴿156﴾
და ამქვეყნად დაგვიწერე სიკეთე ასევე იმქვეყნადაც, უეჭველად, ჩვენ სისანულით მოვიქეცით შენსკნ. (ღმერთმა) თქვა: ჩემს სასჯელს ვაწევ მას, ვისთვისაც ვინებებ, ხოლო ჩემი წყალობა (ამქვეყნად) გარემოიცავს ყველაფერს, ხოლო მას (იმქვეყნდა) დავუწერ იმათ, რომლებიც ღვთის მოშიშნი არიან, ზექათს გასცემენ და რომელთაც ჩვენი აიათების/სასწაულების სწამთ.
ٱلَّذِينَ يَتَّبِعُونَ ٱلرَّسُولَ ٱلنَّبِىَّ ٱلْأُمِّىَّ ٱلَّذِى يَجِدُونَهُۥ مَكْتُوبًا عِندَهُمْ فِى ٱلتَّوْرَىٰةِ وَٱلْإِنجِيلِ يَأْمُرُهُم بِٱلْمَعْرُوفِ وَيَنْهَىٰهُمْ عَنِ ٱلْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ ٱلطَّيِّبَٰتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ ٱلْخَبَٰٓئِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَٱلْأَغْلَٰلَ ٱلَّتِى كَانَتْ عَلَيْهِمْ ۚ فَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ بِهِۦ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَٱتَّبَعُوا۟ ٱلنُّورَ ٱلَّذِىٓ أُنزِلَ مَعَهُۥٓ ۙ أُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْمُفْلِحُونَ ﴿157﴾
რომლებიც მიჰყვებიან შუამავალს, წერა-კითხვის უცოდინარ მაცნეს,[1] რომელსაც თავისთან პოულობენ ჩაწერილს თევრათსა და ინჯილში,[2] ის მათ უბრძანებს სიკეთეს და უკრძალავ უკეთურებას, ჰალალად უწესებს სპეტაკსა და ჰარამად უწესებს უწმინდურსა, ასევე მათ ათავისუფლებს სირთულისა და უღლისგან, რომელიც მათ ედგათ,[3] და რომლებმაც ირწმუნეს მისი, დააფასეს იგი, მხარში დაუდგნენ და გაჰყვნენ იმ ნათელს, რომელიც მასთან ერთად ჩამოევლინა,[4] სწორედ ეგენი არიან გადარჩენილნი.
قُلْ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنِّى رَسُولُ ٱللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعًا ٱلَّذِى لَهُۥ مُلْكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضِ ۖ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ يُحْىِۦ وَيُمِيتُ ۖ فَـَٔامِنُوا۟ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِ ٱلنَّبِىِّ ٱلْأُمِّىِّ ٱلَّذِى يُؤْمِنُ بِٱللَّهِ وَكَلِمَٰتِهِۦ وَٱتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿158﴾
უთხარი: ეი ადამიანებო! ჭეშმარიტად, მე ვარ ალლაჰის შუამავალი ყველა თქვენგანთან წარმოგზავნილი,[1] რომლსაც ეკუთვნის ცათა და დედამიწის ხელმწიფება. არ არსებობს ღვთაება გარდა მისი, ის აცოცხლებს და აკვდინებს. მაშ ირწმუნეთ ალლაჰი და მისი შუამავალი, წერა-კითხვის უცოდინარი მაცნე, რომელსაც თავადაც სწამს ალლაჰი და მისი სიტყვები. მაშ მიჰყევით მას, იქნებ ჭეშმარიტ გზას დასდგომოდით თქვენ.
وَمِن قَوْمِ مُوسَىٰٓ أُمَّةٌۭ يَهْدُونَ بِٱلْحَقِّ وَبِهِۦ يَعْدِلُونَ ﴿159﴾
ასევე მუსას ხალხშიც არის ჯგუფი, რომლებიც (ხალხს) ჭეშმარიტებით აკვალიანებენ და მისით ადგენენ სამართალს.
وَقَطَّعْنَٰهُمُ ٱثْنَتَىْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًۭا ۚ وَأَوْحَيْنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ إِذِ ٱسْتَسْقَىٰهُ قَوْمُهُۥٓ أَنِ ٱضْرِب بِّعَصَاكَ ٱلْحَجَرَ ۖ فَٱنۢبَجَسَتْ مِنْهُ ٱثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًۭا ۖ قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍۢ مَّشْرَبَهُمْ ۚ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ ٱلْغَمَٰمَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْهِمُ ٱلْمَنَّ وَٱلسَّلْوَىٰ ۖ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقْنَٰكُمْ ۚ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿160﴾
შემდეგ დავყავით ისინი თორმეტ შტოდ, ჯგუფად და ზეშთავაგონეთ მუსას, რომ თუ მისი ხალხი დარწყულებას ითხოვს, მაშინ დაჰკარი კლდეს შენი ჯოხიო, მაშინვე ამოხეთქა იქედან თორმეტმა წყარომ და ყველა ხალხმა იცოდა თავიანთი სარწყულებელი. მათ ასევე ღრუბლით მოვუჩრდილეთ მაღლიდან და ზეციური მანანა[1] და მწყერი ჩამოვუვლინეთ. მიირთვით იმათგან, რაც სუფთაა (ჰალალი) და რაც თქვენთვის სარჩოდ გვიწყალობებია... ჩვენ კი არ მოგვქცევიან უსამართლოდ, – ისინი თავიანთ სულებს მოექცნენ უსამართლოდ.[2]
وَإِذْ قِيلَ لَهُمُ ٱسْكُنُوا۟ هَٰذِهِ ٱلْقَرْيَةَ وَكُلُوا۟ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَقُولُوا۟ حِطَّةٌۭ وَٱدْخُلُوا۟ ٱلْبَابَ سُجَّدًۭا نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطِيٓـَٰٔتِكُمْ ۚ سَنَزِيدُ ٱلْمُحْسِنِينَ ﴿161﴾
აკი უთხრეს მათ: იცხოვრეთ ამ ქალაქში და მიირთვით მისი წიაღიდან, სადაც რა გენებოთ; და თქვით „შენდობა!“\", შედით (ამ ქალაქის) კარიბჭეში ქედმოხრილნი - შეგინდობთ თქვენს ცოდვებს და (წყალობას) გავუზრდით – საქმით კეთილსა და რწმენით იჰსანის მქონეთ;[1]
فَبَدَّلَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُوا۟ مِنْهُمْ قَوْلًا غَيْرَ ٱلَّذِى قِيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِجْزًۭا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ بِمَا كَانُوا۟ يَظْلِمُونَ ﴿162﴾
– მაგრამ, რომელი მათგანიც უსამართლობდნენ, მათ (ჩვენ მიერ დავალებული) სიტყვა შეცვალეს იმით, რაც არ ჰქონდათ დავალებული, ამიტომაც ციდან სასჯელი გავგზავნეთ მათზე, ვინაიდან უსამართლოდ იქცევოდნენ.
وَسْـَٔلْهُمْ عَنِ ٱلْقَرْيَةِ ٱلَّتِى كَانَتْ حَاضِرَةَ ٱلْبَحْرِ إِذْ يَعْدُونَ فِى ٱلسَّبْتِ إِذْ تَأْتِيهِمْ حِيتَانُهُمْ يَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعًۭا وَيَوْمَ لَا يَسْبِتُونَ ۙ لَا تَأْتِيهِمْ ۚ كَذَٰلِكَ نَبْلُوهُم بِمَا كَانُوا۟ يَفْسُقُونَ ﴿163﴾
მაშ ზღვისპირა ქალაქის შესახებ ჰკითხე მათ, როცა არღვევდნენ შაბათის ზღვარს, აკი შაბათობით თევზები წყლის ზედაპირზე ამოდიოდნენ; ხოლო იმ დღეს, როცა თავს არ იკავებდნენ – არ ამოდიოდნენ. ამ გვარად ვცდიდით მათ, რადგანაც ისინი უღირსად იქცევოდნენ.[1]
وَإِذْ قَالَتْ أُمَّةٌۭ مِّنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْمًا ۙ ٱللَّهُ مُهْلِكُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذَابًۭا شَدِيدًۭا ۖ قَالُوا۟ مَعْذِرَةً إِلَىٰ رَبِّكُمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ ﴿164﴾
აკი მათგან ერთმა ჯგუფმა თქვა: რისთვის შეაგონებთ ხალხს, რომლებიც ალლაჰმა უნდა გაანადგუროს ან დასაჯოს სასტიკი სასჯელით? (მეორეებმა) თქვეს: რომ გვქონდეს საპატიო მიზეზი თქვენი ღმერთის წინაშე და იქნებ რიდი ჰქონდეთ მათ.[1]
فَلَمَّا نَسُوا۟ مَا ذُكِّرُوا۟ بِهِۦٓ أَنجَيْنَا ٱلَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ ٱلسُّوٓءِ وَأَخَذْنَا ٱلَّذِينَ ظَلَمُوا۟ بِعَذَابٍۭ بَـِٔيسٍۭ بِمَا كَانُوا۟ يَفْسُقُونَ ﴿165﴾
როგოც კი დაივიწყეს ის რაც ჩაეგონათ[1] - გადავარჩინეთ ისინი, რომლებიც გმობდნენ უკეთურებას და სასტიკი სასჯელით შევიპყარით ისინი, რომლებიც უსამართლოდ მოიქცნენ, რადგანაც ისინი უღირსად იქცევოდნენ.
فَلَمَّا عَتَوْا۟ عَن مَّا نُهُوا۟ عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا۟ قِرَدَةً خَٰسِـِٔينَ ﴿166﴾
ხოლო როდესაც ყოველგვარ ზღვარს გადავიდნენ, რაც ეკრძალებოდათ, ჩვენ მათ ვუთხარით: არამზადა მაიმუნებად იქეცით!
وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبْعَثَنَّ عَلَيْهِمْ إِلَىٰ يَوْمِ ٱلْقِيَٰمَةِ مَن يَسُومُهُمْ سُوٓءَ ٱلْعَذَابِ ۗ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ ٱلْعِقَابِ ۖ وَإِنَّهُۥ لَغَفُورٌۭ رَّحِيمٌۭ ﴿167﴾
აკი განაცხადა შენმა ღმერთმა, რომ განკითხვის დღემდე უთუოდ წარუგზავნიდა მათ, ვინც საზარელ ტანჯვას აგემებინებთ. ჭეშმარიტად, შენი ღმერეთი მართლაც მსწრაფლსასჯელიანია[1] და უეჭველად ის მართლაც უსაზღვროდ მპატიებელი, მწყალობელია.[2]
وَقَطَّعْنَٰهُمْ فِى ٱلْأَرْضِ أُمَمًۭا ۖ مِّنْهُمُ ٱلصَّٰلِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَٰلِكَ ۖ وَبَلَوْنَٰهُم بِٱلْحَسَنَٰتِ وَٱلسَّيِّـَٔاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿168﴾
ასევე დავყავით ისინი თემებად, მათგან არიან სათნონი და მათგან არიან ისინიც ვინც ასეთი არ არის, ასევე გამოვცადეთ ისინი ლხინითა და ჭირით, იქნებ უკუმოქცეულიყვნენ.
فَخَلَفَ مِنۢ بَعْدِهِمْ خَلْفٌۭ وَرِثُوا۟ ٱلْكِتَٰبَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا ٱلْأَدْنَىٰ وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنَا وَإِن يَأْتِهِمْ عَرَضٌۭ مِّثْلُهُۥ يَأْخُذُوهُ ۚ أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِم مِّيثَٰقُ ٱلْكِتَٰبِ أَن لَّا يَقُولُوا۟ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلْحَقَّ وَدَرَسُوا۟ مَا فِيهِ ۗ وَٱلدَّارُ ٱلْءَاخِرَةُ خَيْرٌۭ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿169﴾
მერე მათ შემდეგ მოვიდა თაობა, რომლებმაც მემკვიდრეობად მიიღეს წიგნი,[1] თუმცა იხვეჭდნენ ამქვეყნიურ სიკეთეებს წარმავალსა, უფასურსა[2] და ამბობდნენ: გვეპატიება ჩვენ.[3] მაგრამ თუკი ისევ გაუჩნდებათ მსგავსი წარმავალი სიკეთის მოპოვების საშუალება, იმასაც აიღებენ. განა წიგნისეული აღთქმა არ იყო მათგან აღებული, რომ არაფერს იტყოდნენ ალლაჰის შესახებ, გარდა ჭეშმარიტებისა და კითხულობდნენ იმას, რაც იყო მასში. იმქვეყნიური სამკვიდრებელი უმჯობესია მათთვის, ვინც ღვთისმოშიშია, ნუთუ გონს არ მოუხმობენ?
وَٱلَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِٱلْكِتَٰبِ وَأَقَامُوا۟ ٱلصَّلَوٰةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ ٱلْمُصْلِحِينَ ﴿170﴾
ხოლო რომელნიც ჩაეჭიდნენ წიგნს და ასრულებენ ნამაზს, ჭეშმარიტად, ჩვენ არ დავუკარგავთ ჯილდოს, საქმით კეთილსა და რწმენით იჰსანის მქონეთ.
۞ وَإِذْ نَتَقْنَا ٱلْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُۥ ظُلَّةٌۭ وَظَنُّوٓا۟ أَنَّهُۥ وَاقِعٌۢ بِهِمْ خُذُوا۟ مَآ ءَاتَيْنَٰكُم بِقُوَّةٍۢ وَٱذْكُرُوا۟ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿171﴾
აკი, მთა აღვმართეთ თქვენს ზემოთ, როგორც საჩრდილობელი, მათ კი ეგონათ რომ თავს დაემხობოდათ. (და ვუთხარით:) მთელი სიმტკიცითა და გულისხმიერებით აიღეთ ის, რაც (თევრათის სახით) გადმოგეცით და გახსოვდეთ, რაცაა მასში, – იქნებ რიდი გქონდეთ.
وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنۢ بَنِىٓ ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا۟ بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَآ ۛ أَن تَقُولُوا۟ يَوْمَ ٱلْقِيَٰمَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَٰذَا غَٰفِلِينَ ﴿172﴾
აკი შენმა ღმერთმა ადამის ძეთა ზურგებიდან ამოიყვანა მათი შთამომავლები და თავიანთი სულების შესახებ დაამოწმებინა: „განა მე არ ვარ თქვენი ღმერთი?!“ (უთხრეს:) „რა თქმა უნდა, ვამოწმებთ!“ – რათა განკითხვის დღეს არ ეთქვათ, რომ უეჭველად, ჩვენ ამის სესახებ არაფერი ვიცოდითო.[1]
أَوْ تَقُولُوٓا۟ إِنَّمَآ أَشْرَكَ ءَابَآؤُنَا مِن قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةًۭ مِّنۢ بَعْدِهِمْ ۖ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ ٱلْمُبْطِلُونَ ﴿173﴾
ან რომ არ გეთთქვათ: უეჭველად, თავდაპირველად ჩვენმა წინაპრებმა თანაუზიარეს,[1] ხოლო ჩვენ მათ შემდგომი თაობა ვიყავით. ნუთუ გაგვანადგურებ იმის გამო რაც ჩაიდინეს წამხდენლებმა?
وَكَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ ٱلْءَايَٰتِ وَلَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿174﴾
ასე დაწვრილებით განვმარტავთ აიათებს და იქნებ უკუმოიქცნენ.
وَٱتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ٱلَّذِىٓ ءَاتَيْنَٰهُ ءَايَٰتِنَا فَٱنسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ ٱلشَّيْطَٰنُ فَكَانَ مِنَ ٱلْغَاوِينَ ﴿175﴾
და წაუკითხე მათ იმის ამბავი, ვისაც ჩვენი აიათები ვუბოძეთ და მან განერიდა მას, შემდეგ სატანამ გაიყოლა იგი და ამგვარად გახდა გზააბნეულთაგანი.
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَٰهُ بِهَا وَلَٰكِنَّهُۥٓ أَخْلَدَ إِلَى ٱلْأَرْضِ وَٱتَّبَعَ هَوَىٰهُ ۚ فَمَثَلُهُۥ كَمَثَلِ ٱلْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَث ۚ ذَّٰلِكَ مَثَلُ ٱلْقَوْمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا ۚ فَٱقْصُصِ ٱلْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ ﴿176﴾
რომ გვესურვა მას აუცილეებლად ავამაღლებდით მისით,[1] თუმცა მან წუთისოფელს ჩაეჭიდა და საკუთარ გემოვნებას აუყვა.[2] მისი მაგალითი ძაღლის მაგალითს ჰგავს, რომელსაც თუკიşგაუწყრები ენას აგდებს და თუ თავის ნებაზე მიუშვებ მაინც ენას აგდებს; ეს იმ ხალხის მაგალითია, რომლებმაც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები.[3] მაშ უამბე ეს ამბები, იქნებ დაფიქრდნენ ისინი.
سَآءَ مَثَلًا ٱلْقَوْمُ ٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا وَأَنفُسَهُمْ كَانُوا۟ يَظْلِمُونَ ﴿177﴾
რაოდენ ცუდის მაგალითია ხალხი, რომლებმაც ცრუდ შერაცხეს ჩვნეი აიათები/სასწაულები და (ამით) უსამართლოდ მოექცნენ საკუთარ სულებს.
مَن يَهْدِ ٱللَّهُ فَهُوَ ٱلْمُهْتَدِى ۖ وَمَن يُضْلِلْ فَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْخَٰسِرُونَ ﴿178﴾
ვისაც ალლაჰი დააკვალიანებს ჭეშმარიტ გზაზე, ისაა ჭეშმარიტ გზაზე მდგომი; ხოლო რომელთაც გზიდან ააცდენს, სწორედ ისინი აირან წაგებულნი.
وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًۭا مِّنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ ۖ لَهُمْ قُلُوبٌۭ لَّا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌۭ لَّا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ ءَاذَانٌۭ لَّا يَسْمَعُونَ بِهَآ ۚ أُو۟لَٰٓئِكَ كَٱلْأَنْعَٰمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ ۚ أُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْغَٰفِلُونَ ﴿179﴾
და ვფიცავ, რომ ჩვენ ჯოჯოხეთისთვის გავაჩინეთ ბევრი ჯინთა და ადამიანთაგან,[1] მათ აქვთ გულები მაგრამ არ შეიგნებენ მისით; მათ აქვთ თვალები მაგრამ არ დაინახავენ მისით; მათ აქვთ ყურები მაგრამ არ შეისმენენ მისით, ეგენი ცხოველებივით არიან, უფრო მეტად გზასაცდენილნიც კი, სწორედ ეგენი არიან უგულისყურონი.
وَلِلَّهِ ٱلْأَسْمَآءُ ٱلْحُسْنَىٰ فَٱدْعُوهُ بِهَا ۖ وَذَرُوا۟ ٱلَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِىٓ أَسْمَٰٓئِهِۦ ۚ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ ﴿180﴾
და ალლაჰისაა უმშვენიერესი სახელები,[1] მაშ მათით ევედრეთ მას და განერიდეთ იმათ რომლებიც მრუდობენ მის სახელებში. მალე დაისჯებიან იმის გამო, რასაც სჩადიოდნენ.
وَمِمَّنْ خَلَقْنَآ أُمَّةٌۭ يَهْدُونَ بِٱلْحَقِّ وَبِهِۦ يَعْدِلُونَ ﴿181﴾
და ჩვენს ქმნილებათა შორის არის ჯგუფი, რომლებიც (ხალხს) ჭეშმარიტებით აკვალიანებენ და მისით ადგენენ სამართალს.
وَٱلَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بِـَٔايَٰتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ ﴿182﴾
ხოლო რომელთაც ცრუდ შერაცხეს ჩვენი აიათები/სასწაულები, ნაბიჯ-ნაბიჯ მივიყვანთ დაღუპვამდე,[1] ისე რომ ვერცკი გაიგონ.
وَأُمْلِى لَهُمْ ۚ إِنَّ كَيْدِى مَتِينٌ ﴿183﴾
და თანაც ვადროვებ[1] მათ, უეჭველად ჩემი მახე არის მტკიცე.
أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا۟ ۗ مَا بِصَاحِبِهِم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌۭ مُّبِينٌ ﴿184﴾
ნუთუ არ დაფიქრდებიან, რომ მათ მეგობარს[1] არანაირი შეშლილობა არ ახასიათებს, ის მხოლოდ ცხადი გამფრთხილებელია.
أَوَلَمْ يَنظُرُوا۟ فِى مَلَكُوتِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ ٱللَّهُ مِن شَىْءٍۢ وَأَنْ عَسَىٰٓ أَن يَكُونَ قَدِ ٱقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ ۖ فَبِأَىِّ حَدِيثٍۭ بَعْدَهُۥ يُؤْمِنُونَ ﴿185﴾
ნუთუ არ უყურებენ (მის) ხელმწიფებას ზეცასა და დედამიწაზე და იმ ყველაფერს, რაც ალლაჰმა გააჩინა? (რატომ არ ფიქრობენ) იქნებ მართლაც მოახლოებულა მათი აჯალი და მის[1] შემდეგ რომელი სიტყვა უნდა ირწმუნონ?
مَن يُضْلِلِ ٱللَّهُ فَلَا هَادِىَ لَهُۥ ۚ وَيَذَرُهُمْ فِى طُغْيَٰنِهِمْ يَعْمَهُونَ ﴿186﴾
ვისაც ალლაჰი ააცდენს, არავინაა მისი დამკვალიანებელი და მიატოვებს თავიანთ ზღვარგადასულობაში, თავგზააბნეულებს.
يَسْـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَىٰهَا ۖ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّى ۖ لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَآ إِلَّا هُوَ ۚ ثَقُلَتْ فِى ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضِ ۚ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةًۭ ۗ يَسْـَٔلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِىٌّ عَنْهَا ۖ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ ٱللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿187﴾
გეკითხებიან შენ ქვეყნიერების დაქცევის საათის შესახებ, როდის მოხდება იგიო. უთხარი: ჭეშმარიტად, მისი ცოდნა ჩემს ღმერთთანაა. მის გარდა ვერავინ განაცხადებს მის დროს. მძიმეა იგი ცათა შინა და დედამიწაზე. უეცრად გეწევათ იგი თქვენ. ისე გეკითხებიან თითქოს იცოდე მის შესახებ. უთხარი: ჭეშმარიტად, მისი ცოდნა ალლაჰთანაა, თუმცა ხალხის უმრავლესობამ არ იცის.
قُل لَّآ أَمْلِكُ لِنَفْسِى نَفْعًۭا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ ۚ وَلَوْ كُنتُ أَعْلَمُ ٱلْغَيْبَ لَٱسْتَكْثَرْتُ مِنَ ٱلْخَيْرِ وَمَا مَسَّنِىَ ٱلسُّوٓءُ ۚ إِنْ أَنَا۠ إِلَّا نَذِيرٌۭ وَبَشِيرٌۭ لِّقَوْمٍۢ يُؤْمِنُونَ ﴿188﴾
უთხარი: საკუთარი თავისთვის არც სარგებელს ვფლობ და არც სიავეს, გარდა იმისა რაც ინება ალლაჰმა. უხილავი რომ მცოდნოდა აუცილებლად მოვიმრავლებდი სარგებელს და ვერც უსიამოვნება შემეხებოდა. უეჭველად, მე მხოლოდ გამფრთხილებელი და მახარობელი ვარ მორწმუნე ხალხისთვის.
۞ هُوَ ٱلَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍۢ وَٰحِدَةٍۢ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا ۖ فَلَمَّا تَغَشَّىٰهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًۭا فَمَرَّتْ بِهِۦ ۖ فَلَمَّآ أَثْقَلَت دَّعَوَا ٱللَّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ ءَاتَيْتَنَا صَٰلِحًۭا لَّنَكُونَنَّ مِنَ ٱلشَّٰكِرِينَ ﴿189﴾
იგია რომელმაც გაგაჩინათ ერთი სულისგან და მისგან შექმნა მისი ცოლი, რათა მშვიდად თანაეცხოვრა მასთან. ხოლო როდესაც (კაცი) დაეუფლა მას, მსუბუქი ტვირთი იტვირთა ქალმა,[1] ასე ატარა იგი გარკვეული დროით, ხოლო როდესაც დამძიმდა,[2] ორივემ თავიანთ ღმერთს, ალლაჰს შეევედრა: თუკი გვიბოძებ სათნოს, ჩვენ უთუოდ ვიქნებით მადლიერთაგანი!
فَلَمَّآ ءَاتَىٰهُمَا صَٰلِحًۭا جَعَلَا لَهُۥ شُرَكَآءَ فِيمَآ ءَاتَىٰهُمَا ۚ فَتَعَٰلَى ٱللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿190﴾
ხოლო როცა მათ სათნო (შვილი) უბოძა, მათ თანამოზიარეები შეუქმნეს (ღმერთს) იმით რაც მათ უბოძა, თუმცა ალლაჰი მაღალია იმაზე, რასაც მას თანაუზიარებენ.
أَيُشْرِكُونَ مَا لَا يَخْلُقُ شَيْـًۭٔا وَهُمْ يُخْلَقُونَ ﴿191﴾
ნუთუ (ღმერთს) თანაუზიარებენ იმას, რაც ვერაფერს აჩენს, ხოლო თვითნ ქმნილებები არიან
وَلَا يَسْتَطِيعُونَ لَهُمْ نَصْرًۭا وَلَآ أَنفُسَهُمْ يَنصُرُونَ ﴿192﴾
და არც მათი დახმარება შეუძლიათ და ვერც საკუთარ თავს შეეწევიან.
وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَى ٱلْهُدَىٰ لَا يَتَّبِعُوكُمْ ۚ سَوَآءٌ عَلَيْكُمْ أَدَعَوْتُمُوهُمْ أَمْ أَنتُمْ صَٰمِتُونَ ﴿193﴾
თუკი ჭეშმარიტი გზისკენ მოუხმობთ მათ, ისინი არ გამოგყვებიან, თქვენთვის სულერთია მათ მოუწოდებთ თუ მდუმარენი იქნებით.
إِنَّ ٱلَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُكُمْ ۖ فَٱدْعُوهُمْ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لَكُمْ إِن كُنتُمْ صَٰدِقِينَ ﴿194﴾
უეჭველად, თქვენნაირი მონა-მსახურები/ქმნილებები არიან, ისინი რომლებსაც ალლაჰის ნაცვლად ევედრებით, მაშ მოუხმეთ მათ დაე გიპასუხონ თუკი თქვენ ხართ ნამდვილად გულწრფელნი!
أَلَهُمْ أَرْجُلٌۭ يَمْشُونَ بِهَآ ۖ أَمْ لَهُمْ أَيْدٍۢ يَبْطِشُونَ بِهَآ ۖ أَمْ لَهُمْ أَعْيُنٌۭ يُبْصِرُونَ بِهَآ ۖ أَمْ لَهُمْ ءَاذَانٌۭ يَسْمَعُونَ بِهَا ۗ قُلِ ٱدْعُوا۟ شُرَكَآءَكُمْ ثُمَّ كِيدُونِ فَلَا تُنظِرُونِ ﴿195﴾
განა მათ აქვთ ფეხები, რომლითაც დადიან? ან მათ აქვთ ხელები, რითაც იჭერენ? ან მათ აქვთ თვალები, რომლითაც ხედავენ? ან მათ აქვთ ყურები რომლითაც ისმენენ? უთხარი: მოუხმეთ თქვენს თანაზიარებს,[1] შემდეგ კი მახე დამიგეთ და არც დამაცადოთ!
إِنَّ وَلِۦِّىَ ٱللَّهُ ٱلَّذِى نَزَّلَ ٱلْكِتَٰبَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى ٱلصَّٰلِحِينَ ﴿196﴾
უეჭველად, ჩემი შემწეა ალლაჰი, რომელმაც წიგნი ჩამოავლინა და ის სათნოთა მფარველია.
وَٱلَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِهِۦ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَآ أَنفُسَهُمْ يَنصُرُونَ ﴿197﴾
ხოლო იმათ, ვისაც/რასაც მის გარდა ევედრებით, მათ თქვენი დახმარება არ შეუძლიათ და არც საკუთარი თავის დახმარება ძალუძთ.
وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَى ٱلْهُدَىٰ لَا يَسْمَعُوا۟ ۖ وَتَرَىٰهُمْ يَنظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ ﴿198﴾
თუკი ჭეშმარიტი გზისკენ მოუხმობთ მათ, ისინი არ შეისმენენ და ხედავ რომ შემოგყურებენ მაგრამ ვერ გხედავენ.
خُذِ ٱلْعَفْوَ وَأْمُرْ بِٱلْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ ٱلْجَٰهِلِينَ ﴿199﴾
(ო, შუამავალო!) მპატიებლობა აირჩიე, სიკეთე მოუწოდე და განერიდე უმეცრებს![1]
وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ ٱلشَّيْطَٰنِ نَزْغٌۭ فَٱسْتَعِذْ بِٱللَّهِ ۚ إِنَّهُۥ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿200﴾
და თუკი სატანამ ცდუნებისკენ გიბიძგოს, თავი ალლაჰს შეაფარე, ჭეშმარიტად ის ყოვლის მსმენი და მცოდნეა.
إِنَّ ٱلَّذِينَ ٱتَّقَوْا۟ إِذَا مَسَّهُمْ طَٰٓئِفٌۭ مِّنَ ٱلشَّيْطَٰنِ تَذَكَّرُوا۟ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ ﴿201﴾
უეჭველად იმათ, რომელთაც ღვთის რიდი აქვთ, როდესაც სატანის საცდური ეხებათ, უმალვე იხსენებნ (ღმერთის ბრძანებებსა და აკრძალვებს) და მაშინვე ითვალისწინებენ.
وَإِخْوَٰنُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِى ٱلْغَىِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ ﴿202﴾
ხოლო მათ ძმებს ისინი (სატანები) ზღვარგადასულობაში ექაჩებიან, შემდეგ არცკი მოეშვებიან.[1]
وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِم بِـَٔايَةٍۢ قَالُوا۟ لَوْلَا ٱجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَآ أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰٓ إِلَىَّ مِن رَّبِّى ۚ هَٰذَا بَصَآئِرُ مِن رَّبِّكُمْ وَهُدًۭى وَرَحْمَةٌۭ لِّقَوْمٍۢ يُؤْمِنُونَ ﴿203﴾
და თუ ვერ მიუტან (მათთვის სასურველ) აიათს/სასწაულს, გეტყვიან: ნეტავ შენ თვითონ შეგეთხზა. უთხარი: უეჭველად, მე მხოლოდ იმას მივყვები, რაც ზემომევლინა ჩემი ღმერთისგან.[1] ესაა თვალსაჩინო მტკიცებულებები თქვენი ღმერთისგან, ჭეშმარიტი გზა და წყალობა მორწმუნე ხალხისთვის.
وَإِذَا قُرِئَ ٱلْقُرْءَانُ فَٱسْتَمِعُوا۟ لَهُۥ وَأَنصِتُوا۟ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿204﴾
და როცა იკითხება ყყურანი, ყური უგდეთ მას და გაჩუმდით, იქნებ შეწყალებულიყავით.
وَٱذْكُر رَّبَّكَ فِى نَفْسِكَ تَضَرُّعًۭا وَخِيفَةًۭ وَدُونَ ٱلْجَهْرِ مِنَ ٱلْقَوْلِ بِٱلْغُدُوِّ وَٱلْءَاصَالِ وَلَا تَكُن مِّنَ ٱلْغَٰفِلِينَ ﴿205﴾
დილთა და საღამოთი გულში ახსენე შენი ღმერთი მოკრძალებითა და შიშით, ხმამაღალი სიტყვის გარეშე და არ იყო უგულისყუროთაგანი.
إِنَّ ٱلَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِۦ وَيُسَبِّحُونَهُۥ وَلَهُۥ يَسْجُدُونَ ۩ ﴿206﴾
ჭეშმარიტად, ისინი, რომელნიც შენს ღმერთთან იმყოფებიან,[1] არ თაკილობენ მისდამი თაყვანისცემას და მის უნაკლოებას ღაღადებენ, ასევე სეჯდეზე ემხობიან მისთვის.[2]